Nga: Osip Mandelstam
E urrej dritën e mekur
Të yjeve të rralla…
Ngjatjeta o jermi im i vjetër, –
O kulla brinjëdala.
Dantellë, gur, të jesh,
Të jesh dhe merimangë:
Parzmën e qiellit ta kesh
Gjilpërë të hollë për plagë.
Dhe radha ime do vijë –
Ndjej, flatrat gatiten flatrimit.
Po për ku vallë merr arrati
Shigjeta e gjallë e mendimit?
Apo udhën dhe shortin që pata
E shterr teksa kthehem vërtik;
Atje të dashuroj nuk munda,
Këtu të dashuroj – kam frikë…
Përktheu: Agron Tufa
*Titulli i origjinalit: “E urrej dritën e mekur“
ObserverKult
———————-
