lëshoje veten të marr frymë
mjaft e ngulfate me përkujdesje
me frikë keqkuptimesh
me gjana tjera që njerëzve iu duhen
për të cilat lënë kokën
sepse duan të të mbajnë varur
në degën e brishtë të përngjitjes
lëshoje frerin e vetëpërmbajtjes
të absurdit dhe ligshtimit
sepse je më tepër se qenie sociale
je më tepër se ndërvarësi ditësh
që sosen në naivitetin e vetë
sepse je shumë më tepër se një
debat banal shkarravinash dhe mburrjesh
je më tepër se mit, më tepër se histori mburracake
je më tepër se klithje e gjësendeve
je më tepër se dita meskine dhe gogësimat e rëndomësisë
lëshoje veten mos e mba peng të vetvetes
sepse je më tepër se një qortim
më tepër se një kanosje
më tepër se të gjitha rrënimet dhe vetërrënimet
je më tepër se urgjencat e ditës
Lëshoje veten mos e mba fort ngjeshur
se je dritë, je mbrëmja që nderet fushave dhe nuk kërkon shpjegime
Je re kalimtare, zog shpirti
drithmë dashurishë, je parak lirie
je vetvetja i papërsëritshëm
që nuk e duron asnjë skemë të realitetit
*Titulli i origjinalit: MERR NJË FRYMË
ObserverKult
Lexo edhe:
BARDHYL ZAIMI: GJITHNJË I KAM PASUR ZËT LAMTUMIRAT
Çdo lëvizje është një përgjigje për të
Më lexon me hermetikë dashurie
Deri në qelizat më të imta të shpirtit
Dhe ashtu thotë :” Përmendësh të njoh
Di një libër mirë të lexuar”
Kur grindemi dhe udhë si lëshojmë njëri-tjetrit
Hidhërimi si një mace kotet në dysheme
M’i njeh mirë dallditë hokatare
Që ia gudulisin xhelozinë e çmendur
Me fjalë dramatike nuk dorëzohet
Më kryqëzon me bisht të syrit
Dhe sakaq e pushon shikimin në teket e mia
E ndjej nga afër kryeneçësinë e kohës dhe dashurinë
Që luajnë si dy hije në tavan
E afroj dhe ia puth sytë…
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU
