Nga Kushtrim Thaqi
«M», PRISHTINË
Ngjyrat portokall e vjollcë
nën tingujt prej Tirane
para syve më vallëzojnë.
I mbyll sytë…
…prap i hap.
13:30
Shikoj si rendin mbrapsht shtëpitë
prej dritares së trenit Pejë-Prishtinë.
Prap i mbyll sytë.
13:00
Zbres prej shkallëve të trenit, ajo ku asht tue më përcjellë. I buzëqesh, e mbërthej me krahët jo aq të mëdhaj, e buzët m’ia puthin flokët. Ajo më shikon në sy. I thom se e due, ndonëse kuptimin kësaj nuk asht se ia di.
Sytë i ka plot dritë, e me atë buzëqeshje në fytyrë, si tue më kërkue diçka, më puth në faqe para se të dalim bashkë nga stacioni.
Ecim rrugëve të Pejës, që ma parë nuk i kisha shkelë, dhe drejtohemi për në parkun e këtij qyteti. Rrugët e ngushta të këtushme ma kujtojnë vendin ku jam rritë: e njejta aromë, e njejta ngjyrë, ndërtesa dykatëshe në tentim me e ndalë shiun që pikë-pikë bjen mbi to, dyqane të vogla që krah më krah vargohen dhe përshëndesin me rrobat e vjetra që u lëkunden vitrinave.
Flasim për gjana që nuk i kuptojmë e u japim kuptim gjanave që me gjasë kurrfarë kuptimi nuk kanë, ndërsa vazhdojmë me ecë si mos me qenë aty. Mbërrijmë në park. Ecim shtigjeve të ngushta të këtij gjelbrimi e diskutojmë se a i dhemb shiut kur diku bjen, a i dhemb vendit kur shiu mbi te bjen, e se si ka mundësi diçkaje të pavetëdijshme me i dhimbë ndokund.
Ulemi nën nji dru, të cilin ajo e njihte kohë të gjatë. Më flet se si nji pjesë të madhe të fëminisë e ka kalue këtu. Më flet për shoqninë, njerëzit me të cilët ka ndejtë te ky vend, e unë e shikoj si me e pa për herë të parë. I painteresuem për ç’fliste, i interesuem vetëm për te, praninë e saj, ate çka ajo asht tash e jo për gjanat që e kanë ba kjo që asht, e shikoj, e ndonjiherë i buzëqesh, si me i thanë: «Faleminderit që je, në këtë kohë, në këtë vend, që më njeh e të njoh».
Largohemi e shkojmë në parkun e lodrave për fëmijë.
11:00
Ditë e ejte. Parku gati krejt i zbrazët. Ajo shkon e ulet në njanën prej luhatëseve e unë e lëkund. Më buzëqesh. Më thotë se kurrë nuk e ka paramendue se do të isha nji ditë në Pejë, se do të rrija vetëm me te… Mendon se asht e bekueme e me fat që jam aty, e unë nuk besoj në fat, as në bekim, por di që nuk ka vend tjetër ku do t’isha në këtë moment, përveçse aty, me te, tue folë për asgja.
Mbas pak gjendemi t’ulun përballë lumit të Pejës dhe mahnitemi me formën që çdo dru e ka, me ngjyrat që gjethet marrin në stinën e vjeshtës kur gjithçka fillon me vdekë, e me sa e bukur vdekja asht.
Më pyet: «A thue kish me qenë vjeshta kaq e bukur po t’i kish krejt ngjyrat, si ylberi»?
E unë nuk e di, nuk e di as a do t’ishte ylberi kaq i bukur po t’i ngjante vjeshtës. Por i thom se çdo gja asht aq e bukur sa asht, e se nuk ka tjetër si ajo.
9:00
Largohemi prej parkut të njejtës rrugë nga erdhëm dhe drejtohemi për në stacionin e trenit.
Mbërrijmë, futemi në tren, ulemi, gjumi sa nuk na merr. Flasim ndonjiherë me gjysmë zani; sytë sa nuk na mbyllen. Shtëpitë rendin mbrapsht, njejtë si edhe drujtë, urat, fushat e zogjtë që u ngjajnë sorrave, sorrat vetë, lopët e delet… e edhe ne.
Rruga shkon shpejt, si n’andërr, e ne gjejmë veten tue e pritë trenin në nji kafeteri krejt palidhje, afër stacionit të trenit në Prishtinë.
7:00
Drita e diellit sa kishte fillue me i prekë dritat e ballkonëve, mbetë ndezë gjatë natës, në lagjen e Arbërisë, tue i ba me u fikë. Në këtë kohë të mjezit, dikush çdo herë vrapon. Ne rrimë aty për pak, mandej dalim. Ulemi në ulëset mbas Bahnhof-it. Unë ngrihem, largohem pak prej saj, e përjetësoj në foto atë moment dhe kthehem prap te ajo ngrohtësi që më ban me e kujtue fëmininë me ngrohtësinë e netve pa rrymë, kur rrija para zjarrit tue lexue libra që nuk mundesha me i kuptue. I shikojmë rrezet e diellit, derisa ngadalë largohen mbrapa ndërtasave e drita zbehet, tue paralajmërue se po bahet natë. I thom se kështu do të vij edhe unë në Pejë, mbasi kurrë nuk kisha hypë në tren, e se mbasi të rrija, do të kthehesha me trenin tjetër.
Ngrihemi mandej prej aty dhe vazhdojmë ecim nëpër Prishtinë, derisa mbërrijmë pranë nji burektoreje afër «Aurorës». Unë marr picë me këpurdha, ajo nuk merr gja. Qielli i Prishtinës tani asht i errët, po dielli, diku mbrapa maleve, i dërgon do rreze të dobëta mbi ndërtesën e RTK-së. Mëngjesi ishte afër.
Largohemi. Vazhdojmë ecim edhe pak nën qiellin e errët të Prishtinës, rrugëve të mbushuna veç me aromë nate, me krokama korbash e me ne, që flasim si në delir për spiritualitetin, njeriun, andrrën, realitetin, e edhe për Butën. Keh! Butën!
4:30
Gjejmë veten mbas pak në njanin prej lokaleve në shesh, tash i mbyllun, po që për kënaqësinë tonë i kishte lanë plafat përmbi karrige jashtë. Ulemi, hamë banane, çokolladë e, si n’ekran, i shikojmë e i gjykojmë njerëzit që dalin prej lokaleve në të cilat kishin qenë tanë natën. Rrimë aty nji kohë e mandej roja i lokalit del na thotë: «Po, mundeni me ndejtë aty sa të doni». E falënderojmë dhe largohemi.
Jemi në Sheshin «Zahir Pajaziti». Mbërrijmë te nji dyqan, hyjmë mbrenda, marrim ujë, çokolladë, çips, banane, bajmë pagesën dhe dalim.
3:00
Sheshi duket ma i gjallë. Nuk i kthej përgjegje nji plaku, se mendoj që po flet përçart. Nuk e ndiej mirë kur më thotë «mirëmbrama!».
Mbërrijmë në «M». Ngjitemi në katin e dytë, ku nuk janë ma shumë se 30 njerëz që po kërcejnë. Heqim palltot e shkojmë ulemi në nji kanape. Ulet aty edhe nji vajzë, rrin pak, mandej ngrihet e unë i thom: «Yes, of course you can sit here». Ajo me buzëqeshje më pyet: «Can I sit here»?
2:00
Ngjyrat vazhdojnë me vallëzue, portokall dhe vjollcë, e njerëzit vetëm shtohen, ndoshta janë nja 50 tash.
1:00
Më pyet nga çka kam frikë. Nga gjarpijtë dhe grupet e njerëzve që e humbin veten nëpër ideologji të caktueme, i thom. E pyes edhe unë. Nuk përgjegjet.
24:00
Flasim për diçka, që ma s’e mbaj mend. Më kujtohet vetëm se shoh orën: asht mesnatë. E mërkura po i lëshon vend t’ejtes. I mbyll sytë.
23:00
Veshim palltot, zbresim shkallëve, shkojmë në banak. Dalim, vazhdojmë me ecë rrugëve të Prishtinës.
22:00
Nji tjetër e mërkurë, nji tjetër ditë…
Jemi në «Dit’ e Nat’» e ajri rreth nesh akoma mban aromë këpurdhash.
21:00
Ajo më përqafon e largohet.
Unë e di që nuk do të rrijë aq gjatë.
Jo të gjithë u përkasin drujve.
Tregimi “Andrrat që gjethet i kanë”, është shkëputur nga vëllimi “FRYMA” – tregime bashkëkohore në gegnisht, Botimet Princ, 2019
ObserverKult
Lexo edhe:
