Nga Bajram Karabolli
PËRMBI ANDE- mbresa nga një udhëtim
Në aeroportin e Santiagos më priste një hebreo-amerikan, të cilin s’e njihja fare. I rekomanduar nga miku im R. B., sekretari i ambasadës tonë në Argjentinë, kishte premtuar të më ndihmonte për çështjen time atje. Nga Buenos Airesi kisha folur me të, dy herë, në telefon. Më priste në një kafene, në katin e dytë të një godine të aeroportit. E njoha nga portreti që më kishte përshkruar në bisedën telefonike. Po ashtu dhe ai mua. U ngrit nga tavolina dhe, duke buzëqeshur miqësisht, u drejtua nga unë. Ishte një trup mesatar. Mund të ishte mbi pesëdhjetë vjeç, por veshja sportive dhe mungesa e thinjave bënte të dukej më i ri. Nga ngjyra pak ezmere e lëkurës së lëmuar dhe nga qimet e rralla në fytyrë, ngjante më shumë me një latinoamerikan, se sa me një hebre. Gjë që ia thash.
– Jo, jam një përzierje, ku kam edhe gja k shqiptar, po latinoamerikan asnjë pikë, – m’u përgjigj ai.
Fliste një spanjishte të pastër dhe puro letrare, të Spanjës së mesit të shekullit që sapo iku, gjë që të kujtonte kryeveprat letrare të atij vendi plot diell, prej të cilit nisi zbulimi i Botës së Re. Pohimi i tij për gjakun shqiptar më habiti dhe e pyeta më tej.
– Nga babai jam anglosakson, nga nëna hebre. Gjyshja, nga babai, ishte shqiptare. Pra, një e teta e gja kut tim është i njëjtë me atë tuajin, – shpjegoi ai me një farë krenarie.
Ishte nga ata njerëz që nuk pushojnë së foluri. Kjo gjë mua s’më bezdiste aspak. Përkundrazi, më pëlqente. Jo vetëm për faktin se miku im i ri ishte i këndshëm në bisedë, por edhe nga paaftësia ime për të mbajtur bisedën gjallë, pasi jam i ngathët në bisedë.
Me Mark Pinedën, kështu quhej, takoheshim çdo ditë. Vuri në dispozicion tim makinën, celularin, madje, shpeshherë edhe xhepin. Kishte një kureshtje dhe simpati të veçantë për Shqipërinë dhe shqiptarët. Një ditë s’u përmbajt dhe më tha të flisja shqip.
– Me kë të flas? – i them
– Fol kot, me vete, – më thotë. – Kam qejf të dëgjoj si tingëllon shqipja.
Megjithëse e pata të vështirë të flisja me vete, në prani të një tjetri, ia bëra qejfin. Më tha se i ngjante pak me frëngjishten. Si mësues i gjuhës shqipe, u mundova t’i shpjegoja diçka lidhur me pozicionin që zinte shqipja në pemën e gjuhëve indo-evropiane, për sintaksën e saj e sidomos për fonetikën e saj pak të vështirë për shumë folës të gjuhëve moderne, të cilët duan ta mësojnë atë.
ObserverKult
Lexo edhe:
