Nga: Esmeralda Shpata
Ne të dy u pamë vetëm një herë. U përshëndetëm dhe u ulëm në një kafene, nga ato të dorës së dytë, ku kamarieri merr pjesë në bisedë me vështrime sa herë të dojë.
Folëm për gjëra të vogla, pa peshë e ndonjë interes të veçantë.
Ngjyrën e syve nuk pata guxim ta fiksoja, diçka e lagësht më ndiqte mbi kokë. As lëvizjen e buzëve kur flisnin, as këndin e hundës që është shumë i rëndësishëm në bisedë, asgjë nga këto nuk fiksova.
Duart nuk i shmanga dot. Duart e tua si një shtjellë m’u futën brenda mendjes. Gishtat prekën butë me mollëza neuronet dhe më lanë një ndjesi të pashlyeshme.
Jetova gjithë ato kohë me fytyrën që më digjte nga të kuqtë, të cilin ma shkaktoi trazimi nopran i duarve. Se mund të hutohesha apo ta humbisja fillin nga sytë e fjalët, kjo ishte një e vërtetë e thjeshtë dhe e logjikshme. Të ishin duart turbullimi im, as sot që jam bërë me një tufë thinjash të regjura në kokë, nuk e pranoj dot.
Sot nuk ta mbaj mend fytyrën.
Emrin jam përpjekur ta harroj, pothuajse ia kam dalë ta përzë, duke e mbushur me ide e imazhe të tjera mendjen time të çartur.
Unë e pata përfytyruar personalitetin si një qëndrim që rregullon dridhjet e syve dhe të supeve. Gishtat, ata janë tregues të pafajshëm të qenies tënde të vërtetë. Ngeca në lëvizjet elegante dhe të forta të duarve të tua dhe gjithçka më vonë paraqitej e paplotë.
Ka njerëz që nuk kanë asnjë rol në jetën tënde, por të lënë në kujtesë një send a imazh, gjymtyrë në rastin tim, që nuk zëvendësohet me asgjë.
Sot kam një pavarësi të paepur për të përcaktuar me lehtësi personalitetin e njerëzve, vetëm nga shprehitë që kanë fituar duart e tyre.
Duart nuk arrijnë ta fshehin fuqinë e mendjes dhe të shpirtit, as kur vishen me doreza e as kur fshihen thellë në xhepa.
*Titulli i origjinalit: “Duart”
ObserverKult
Lexo edhe:
