Poezi nga Sadik Krasniqi
Nëna nga gjiri i shkretë
nxori korën e thatë
shpirti mori udhën e bukës
deri te vera plot xixëllonja me erë kalliri
gërvishti gurin e pikëllimit
në plasën e etjes bulëza ranë
udha e ujit u blerua
deri te liqeri bebëzëhënë
nënës i shkoi buza në gaz
e u hapën portat e dritës
sytë i pikuan lot mallëngjimi
për qiellin e çelë
ende malli më çon te guri me shenjë gishtërinjsh
shoh kalli gruri mbi varrin palmë të nënës
në atë fushë të blertë
që me fije bari qep liqenin me qiell
ObserverKult
Lexo edhe:
SADIK KRASNIQI: JETO DHE VDIS NATYRSHËM!
Pyetësorit të Prustit i përgjigjet shkrimtari Sadik Krasniqi.
Cila është ideja e juaj për lumturinë e përkryer?
Mjerë ai që nuk e ka idenë për lumturinë e përkryer, por edhe ai që këtë lumturi e ka vetëm si ide. Mendoj se kjo lumturi nuk është vetëm një transcendencë, por është një mrekulli e një çasti të përjetuar, çast ky që bëhet i përjetshëm deri në dritën e mbrame të momentit “mehr licht“. Mrekullia e kësaj lumturie mund të bjerë në akt të veçantë (edhe intim), në lindjen e fëmijës a marrjen e medaljes olimpike. Në tërë këto raste sikur shkrepë drita kozmike e lumturisë së përkryer.
Cila është frika juaj më e madhe?
Nga ndonjë e papritur makabre, kur të afërmit do të pikëlloheshin për gjendjen time e unë do i shikoja si një hut pa e ditur se kanë ardhur të më vizitojnë. Po edhe nga ndonjë tragjedi që do ma bënte zemrën e zezë nga mërzia.
Cilin person të gjallë e admironi më së shumti?
Dua, respektoj dhe admiroj shumë persona të gjallë, por pa emra konkret, nga se mund të dëshpërojnë në ditën e fundit duke bërë pakt me djallin. ”Lërmëni të qetë, s’jam shok i autoriteteve!”- theksonte Majakovski.
Tekstin e plotë e gjeni KETU
ObserverKult
