As jemi ndarë,
As kemi fjetur;
Heshtja ka folur,
Zëri ka heshtur.
Ti, në Veri,
Në Verilindje
Të kraharorit tim
Dhe brengë dhe dhimbje.
Rrëmbehemi me sy,
Si në legjenda;
Kemi një shpend,
Që na rreh brenda.
Na ndajnë rrufetë,
Na djegin gjysëm,
Na mohojnë shtegun
Ku u nisëm.
Dërgojnë erëra,
Dërgojnë rrebeshe,
Kërkojnë harrimin
Tonë dhe heshtjen.
Po në Veri,
Në Verilindje
Të kraharorit tim
Rreh zemra ime.
1986
Lexo edhe:
ILIRIAN ZHUPA: NATËN TË SHOH, DITËN S’TË NJOH
Natën të shoh, ditën s’të njoh, poezi nga Ilirian Zhupa
Hap sytë dhe përballem me gjërat e thjeshta,
Nga dimri te vera, nga pranvera te vjeshta.
Vetëm katër stinë ku vërtitet gjithë jeta.
Katër cingla ku është ngritur gracka,
Me të fshehta të turbullta e imazhe të pastra,
Brenda thesit të ajërt të horizonteve të kaltra.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
Lexo edhe:
ILIRIAN ZHUPA: ËSHTË VONË TË MË MUNGOSH, E DASHURA IME!
Është vonë të më mungosh, poezi nga Ilirian Zhupa
Më mungojnë shumë gjëra, po ti më mungon e para.
Rruga më shtyn me bërryla, sikur do të më nxjerrë në skaj.
Atje, nëpër stola, rrinë ulur ca pleq me fytyra të bardha
Dhe të gjitha fytyrat ngjajnë.
Unë ku të shkoj? Unë kë të ndjek? Unë kujt t’i flas?
Shkoj në biblioteka dhe librat më kërrusin nga dashuria,
Ndjek fluturimin e shtërgjve dhe në qiej më pikturohet një vajzë,
Flas me një që s’e njoh dhe s’di se ç’thonë fjalët e mia.
O, po i kam të gjitha e prapë më mungojnë, më braktisin,
Zjarri brufullon brenda gjoksit, ngrohen shumë në të, po jo ti.
Udhët ku shkoj përfundojnë pikërisht atje ku nisin,
Sytë më erren nga pritja sa s’i quaj dot sy.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
