Nga Jaime Sabines
Të dua qysh në dhjetë të mëngjesit, edhe në njëmbëdhjetë, edhe në dymbëdhjetë të mesditës. Të dua me mish e me shpirt, ndonjëherë, edhe në pasditet me shi.
Por, në orën dy të drekës, edhe në orën tre, kur nis të mendoj për ne të dy, ndërsa ti mendon për gatimin, ose angaritë e ditës, ose për argëtimet e munguara, filloj të të urrej neveritshëm, kurse gjysmën e urrejtjes ia kushtoj vetes time.
Paskëtaj të dua sërish, kur biem në shtrat së bashku dhe e ndiej se je bërë veç për mua, kushedi si ma thonë gjuri dhe barku yt, duart e mia më bindin plotësisht, se nuk ka vend tjetër në botë për vajtje-ardhjet e mia, më të mirë se trupi yt. Ti, që vjen kaq e plotë pranë meje, e të dy në çast zhdukemi dhe përfundojmë në gojën e Hyjit, gjersa të them se jam i uritur, përgjumem.
Përditë të dua, të urrej pareshtur.
Por ka edhe ndonjë ditë, ndonjë orë syresh, kur nuk të njoh fare, kur bëhesh krejt e huaj, porsi gruaja e tjetërkujt. Më angështojnë meshkujt e tjerë, vetë tromaksem, hutohem nga dhembja. Mbase nuk mendoj ca kohë për ty. E shikon pra. Kush tjetër do të të dashuronte më pak se unë, e dashura ime?
Përktheu nga spanjishtja: Elvi Sidheri
ObserverKult
Lexo edhe:
JAIME SABINES: NUK PO VDES PËR DASHURI, PO VDES PËR TY
Vdes për ty, e dashur, nga dashuria për ty,
unë nuk duroj dot më pa praninë tënde,
as shpirti im, as buzët e mia nuk durojnë dot,
ta dish se e kam të pamundur të jetoj pa ty.
Vdes për ty dhe për vete, vdes për të dy,
vdes për ne, për këtë vdes,
me zemrën copë, i dërrmuar,
po vdes, vdeksha, le të vdesim.
Le të vdesim në dhomën time, që jam vetëm,
në shtratin tim ku ti nuk je,
në rrugë pa ty në krahun tim,
në kinema dhe në park, në autobus,
ku kokën mbështesje në supin tim
dhe dora ime tënden shtrëngonte
dhe mua më dukej se ti ishe unë…
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
