Nga Marco Aurelio
Ka njerëz të cilët janë gati, pasi i kanë bërë një nder dikujt, t’ia kujtojnë atë. Ka edhe nga ata që nuk arrijnë deri këtu, por prapëseprapë brenda vetes e quajnë tjetrin borxhli dhe janë fare mirë të ndërgjegjshëm për atë ë kanë bërë.
Ka pastaj të tjerë që, në njëfarë mënyre, nuk janë as të ndërgjegjshëm për atë që kanë bërë, por ngjasojnë me vreshtin që, pasi prodhon bistakun dhe pasi ka prodhuar frutin e vet, nuk kërkon gjë tjetër-ashtu si edhe kali që e ka bërë garën e tij, si langoi që ka punuar për të kapur gjahun, si bleta që ka bërë mjaltin.
E një njeri që ka bërë një veprim të mirë nuk ia tregon gjithë botës atë që ka bërë, por kalon në një veprim tjetër, ashtu si vreshti që vazhdon të prodhojë akoma bistakun kur ka stinën. Tani, duhet të bëjmë pjesë në grupin e atyre njerëzve që veprojnë kështu: në njëfarë mënyre, pa e kuptuar.
“Po megjithatë-do të thotë dikush-pikërisht kjo është ajo që duhet të kuptojmë, sepse është tipar dallues për qënien shoqërore të kuptojë se duhet të veprojë për shoqërinë, e, për Zeusin , të kërkojë që këtë ta kuptojnë edhe pjestarët e tjerë të shoqërisë “.
Ajo që thua është e vërtetë, ndërrojnë rrugë, në dukje , për shkak të një logjike. Por nëse do të kuptosh se për çfarë po bëhet fjalë vallë, mos ki frikë që për këtë arsye të lësh pas dore ndonjë veprim të dobishëm për shoqërinë.
(Shkëputur nga libri “Meditimet” të autorit Marco Aurelio)
Përktheu: Alda Mukli
Përgatiti: ObserverKult
Lexo edhe:
ERVIN HATIBI: VETERANI I VALLES SË SHPATAVE
Që tani le të jetë e qartë: jo thjesht valltarë, as veteranë të
valles më s’ka
Kanë mbetur veç ato foto bardhezi, riprodhuar kudo nëpër
birrari për turistë
Ky qe gjyshi im, nën gjithë këtë shkëlqim llaku fotografik:
të shuajmë neonin
Gjyshin veteran të mund ta shohim më mirë, krahët e tij
cung gjer në bërryl
Nuk janë mustaqet çka ndajnë përgjysmë faqet, është
shpata ndër dhëmbë
Shpata e famshme për valle luftarake, shpata për vallen
tonë tipike historike
Që im gjysh kërcente në rininë e tij, kur s’kishte fotografi,
ende s’qe shpikur
Thonë, kur gjyshi hidhte vallen me shpata, hidh e prit: nga
lart drejt në dorë
I mprehtë zbriti tehu, dikur, fatal: e djathta, pas pak dhe e
majta ashtu u pre
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
