Nga César Vallejo
(Perú, 1892 – 1938)
Çfarë do të bësh në këtë orë,
moj Rita ime e Andeve,
mes-holla e ëmbla Rita?
Lemza as për të fjetur s’më le,
gjaku i hollë, brenda meje.
Ku janë duart e tua që si të penduara
hekurosnin pasditet e bardha që vijnë.
Ah ti shi i hollë pse ma heq
dëshirën për të jetuar?
Çfarë do të bëhet me atë fustan që fërfërin?
Po me ëndrrat dhe ecjen prej kaprolleje,
apo me aromën tënde manushaqe pylli?
Ti te dera qëndron duke parë retë në qiell,
pastaj rrëqethesh dhe thua: O Zot, sa ftohtë!
Ndërkohë një zog i egër po qan mbi tjegulla.
*Titulli i origjinalit: “Idil i vdekur”
Në shqip: Bajram Karabolli
ObserverKult
Lexo edhe:
SOTIRIS PASTAKAS: POEZI
Poezi nga Sotiris Pastakas
Me lëng elbi
dhe hudhra, u ndërtuan
piramidat.
Nuk i duhet
asgjë më shumë
njeriut
për të lënë
pas tij monumente.
*
Para pesëmbëdhjetë vitesh
varrosa babain tim.
Pas pesëmbëdhjetë vitesh
varrosa nënën time.
Sot, në të dyzetat e saj, më thoshte
motra ime, ushqyem
njëqintë e pesëmbëdhjetë veta.
Sot e di se, sado
që të vazhdoj të ha
nuk do të ngopem asnjëherë.
*
Kaloj nga tavolina
në tavolinë, për një krodhë buke
një kockë bërxolle derri
e nja dy paidhaqe.
Të dielave bëhem qen.
*
Rrugë të shkreta, dyqane
të zbrazëta nga klientët.
I pakët edhe ndriçimi
publik. Një qen
leh pas oborrit
të një vile. Një saksofonist
luan notat e tij në cep të rrugës.
Gjethet e verdha vallëzojnë
rreth tij, shumë më tepër
nga qindarkat në kapelën e tij.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
