Vdekjet misterioze të lidhura me varrin e faraonit Tutankhamun më në fund duket se janë zgjidhur. Këto nuk janë mallkime, siç është thënë shpesh, që ushqejnë një atmosferë misteri për këtë sundimtar egjiptian, por diçka shumë më shkencore.

Zbulimi i pabesueshëm

Pas më shumë se njëqind vjetësh, ku shumë njerëz vdiqën midis ekskavatorëve që sollën varrin në dritë në 1922 ku Lord Carnarvon dhe Howard Carter që zbuluan vendndodhjen e tij, misteri më në fund duket se është zgjidhur.

Kjo u zbulua nga hulumtimi i studiuesit Ross Fellowes të botuar në Journal of Scientific Exploration, i cili shpjegon se si brenda dhomës së morgut të mbyllur mbi 3000 vjet më parë, kishte prani të rrezatimit të uraniumit.

Niveli do të kishte qenë aq i lartë sa kushdo që do të vinte në kontakt me të do të kishte zhvilluar, siç ndodhi, sëmundje dhe kancer:

“Si popullatat bashkëkohore dhe ato të Egjiptit të lashtë kanë një incidencë jashtëzakonisht të lartë të tumoreve hematopoietike, të kockave, gjakut ose limfës, për të cilin një shkak kryesor është ekspozimi ndaj rrezatimit ,” shkroi Fellowes në studimin e tij.

Jo vetëm në varrin e Tutankhamunit

Megjithatë, këto nuk janë të pranishme vetëm në varrin e Tutankhamunit , Fellowes zbuloi se: “ nivele jashtëzakonisht të larta të rrezatimit janë gjetur gjithashtu në rrënojat e varreve të Mbretërisë së Vjetër” dhe janë të përhapura në të gjitha vendet në Egjipt. “ Rrezatimi u zbulua gjithashtu nga numëruesi Geiger në dy zona të Gizës ngjitur me piramidat ,” shkroi ai, duke shtuar se radoni, një gaz radioaktiv, u gjet gjithashtu në “ disa varre nëntokësore në Saqqara ”.

Të gjitha këto zona arkeologjike janë tepër radioaktive, madje dhjetë herë më të shumë se kufiri i lejuar, por vetëm me instrumente moderne u arrit të zbulohej ky detaj.

Gjithashtu supozohet se ata që i ndërtuan ishin të vetëdijshëm për toksinat e pranishme dhe kjo do të shpjegonte edhe paralajmërimet e gdhendura në muret e varreve, të cilat nuk i referoheshin aq shumë mallkimit të faraonëve, por më tepër paralajmërimit.

“Natyra e mallkimeve ishte e qartë në shkrimet e gjetura në muret e varreve: “Ata që thyejnë këtë varr do të vdesin nga një sëmundje që asnjë mjek nuk mund ta diagnostikojë,” lexojmë në shumë afreske.

Shkrime të tjera të përkthyera më vonë thanë: “prania e shpirtrave të këqij” dhe këto do të kishin ushqyer legjendat për mallkimet” , shpjegon studiuesi.

Vdekja e shumë arkeologëve

Këto legjenda u ndezën më tej me vdekjet misterioze duke filluar me atë të Lord Carnarvon, i cili financoi gërmimet në vitin 1922 dhe menjëherë kaloi nëpër dhomat plot thesare: “Carnarvon vdiq brenda gjashtë javësh dhe shkaku ishte helmimi i gjakut”, shpjegon Fellowes.

Po kështu arkeologu Howard Carter, i pari që hyri në varrin e Tutankhamun së bashku me Carnarvor, vdiq në vitin 1939 pas një beteje të gjatë me limfomën e Hodgkin, të shkaktuar nga helmimi nga rrezatimi.

Pas këtyre dy rasteve, ishte egjiptologu britanik Arthur Weigall, i cili ishte gjithashtu i pranishëm në hapjen e varrit, i cili filloi legjendën e mallkimit. Ai gjithashtu vdiq nga kanceri në vitin 1934 në moshën 54-vjeçare.

Në total nga të gjithë të pranishmit në hapjen e varrit, njëzet e gjashtë vdiqën në dhjetë vjet, nga asfiksia, goditja në tru, diabeti, dështimi i zemrës, pneumonia, helmimi, malaria dhe ekspozimi ndaj rrezeve X, por në atë kohë askush nuk ishte në gjendje të kuptonte se të gjitha këto ishin për shkak të ekspozimit ndaj rrezatimit.

Sepse uraniumi ishte në varre

Kjo është një nga pyetjet që tani po përpiqemi t’i përgjigjemi. Ndoshta radoni – një gaz fisnik dhe radioaktiv i zbuluar në 1899 nga Robert B. Owens dhe Ernest Rutherford, i cili është formuar nga kalbja e radiumit, dhe krijuar nga ana tjetër nga prishja e uraniumit – ishte i pranishëm në shkëmbinjtë e përdorur për ndërtimin e monumenteve funerale të vulosura.

Problemi aktualisht është zgjidhur falë ajrosjes së zonave arkeologjike, prandaj vizitorët e shumtë nuk ishin në rrezik, por kur u hapën varret përqendrimi ishte aq i lartë sa shkaktoi tumore dhe sëmundje të rënda, siç ndodhi në të vërtetë./sot.com.al

ObserverKult

Lexo edhe:

THESARI MISTERIOZ I LLESHANIT NË ELBASAN

Lleshani në Elbasan është një nga vendbanimet më të hershme ilire. Jeta aty daton në periudhën e bronzit të vonë dhe ka vazhduar pa ndërprerje për 1000 vjet nga shekulli i XII para erës sonë deri në shekullin II të erës sonë.

Fakte të periudhës së hekurit vërtetohen nga gjetja e elementëve të kulturës materiale e përbashkët me të gjitha fiset ilire që popullonin territorin e vendit tonë. Lleshani ndodhet në zonën e Shpatit në Elbasan.

Materialet qeramike janë mjaft të larmishme dhe mishërojnë, si elementë nga jugu, ashtu edhe nga veriu, çfarë dëshmon se vendbanimi i Lleshanit në Elbasan ishte një qendër e rëndësishme e cila ndërlidhte këto dy kultura.

Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:

ObserverKult