Nga Leon Lekaj
Arsyen se përse e quanin Virgjil, nuk e mora vesh asnjëherë. Ne ishim moshatarë dhe njiheshim prej vitesh, e megjithatë, ai vazhdonte me atë ndrojtjen e tij klasike të fliste ngadalë, pa u ngutur dhe i matur. Kësaj mënyrë të sjelluri i bashkëngjiteshin një palë sy të zinj, e të shndritshëm, që prodhonin orë e çast një trishtim enigmatik dhe që e bënin atë të dukej më i madh se unë. Kisha dëgjuar prej prindërve të mi, se diçka nuk shkonte mirë në familjen e tij. Qe diçka mistike, si një majë ajsbergu, e cila nuk shfaqej asnjëherë e plotë, por në një moshë të atillë që isha, as që e çoja ndërmend se kjo gjë mund të bëhej pengesë për shoqërinë tonë.
E doja Virgjilin thjesht, pa ditur të arsyetoja psenë, pa hyrë në detaje të rëndësishme, të cilat do të mund të çonin marrëdhëniet tona ndoshta aty ku nuk dëshiroja. Madje, atë ditë që ndodhi kjo që do të tregoj më poshtë, kisha vendosur të flisja me të, pikërisht për atë çka kishte kohë që më mundonte çdo ditë: arsyen e syve të trishtë të shokut tim. Kishim lënë takim qysh një ditë më parë.
Në atë kohë, banoja në një rrugicë të ngushtë dhe të bukur, me pemë në të dyja krahët e saj dhe me një qetësi gati-gati të përgjumur pothuajse në çdo kohë.
Nxitoja për tek miku im i shtrënguar si prej një dare nga mendimi që atë ditë duhej patjetër të flisja rreth çështjes që më mundonte, kur një skenë e pazakontë më tërhoqi vëmendjen. Pak metra larg meje, një burrë shtynte makinën e tij “Peugeot” dhe me shpejtësi kërkonte që të hynte brenda, duke kërkuar që ajo t’i ndizej. Por qe e kotë. Edhe pse i mbuluar në djersë, shoferi i atij mjeti të vogël, nuk ia mbërrinte qëllimit. Nuk kishte asgjë të çuditshme për kurrkënd në ato çaste, nëse do të mendonte që duhej pa tjetër t’i jepje një dorë ndihmë njeriut, që me fytyrë të skuqur, luftonte me gjënë e pashpirt.
U afrova dhe e përshëndeta me kokë. Nuk e pata të vështirë ta kuptoja që qe i huaj. Jo vetëm thjesht, nga targa e automjetit, por edhe nga pantallonat e tija xhins, që në atë kohë në vendin tim nuk kishin hyrë ende. I bëra me shenjë burrit të hynte në makinë dhe tjetri u bind pa fjalë, me një buzëqeshje falënderimi që iu shfaq në cepat e buzëve. E shtyva vetëm shtatë tetë metra. Menjëherë, “Peugeot” bëri një uturimë të mbytur dhe makina ndez. Njeriu i huaj brenda hapësirave të saj, ngriti dorën në shenjë mirënjohjeje. Ngrita edhe unë timen. Dëgjova një sinjal të mprehtë të borisë, shenjë me të cilën ai dyfishoi falënderimin e vet, dhe sakaq makina më humbi nga sytë.
Nxitova sërish për tek shoku im, pa asnjë parandjenjë në shpirt dhe pa më shkuar nder mend që nuk do të mund ta shihja dot atë ditë. Vetëm pak kohë, fare pak, ndoshta e pa mjaftueshme për të çuar deri në fund atë ndjenjë kënaqësie, si ajo që të shkaktohet kur ke ndihmuar dikë, frenat e një automjeti të tipit “Fiat” polak, mi përzunë mendimet forcërisht, dhe më sollën befasisht në realitetin e ri, një realitet i rrufeshëm, e krejt brutal. Gjithçka ndodhi kaq shpejt, saqë mua nuk më mbeti kohë as të çuditesha e as të reagoja ndaj dy civilëve me kostume të njëjtë, që më kishin shtyrë forcërisht brenda automjetit. Dyert u mbyllën me një zhurmë shurdhuese, duke u përplasur fort mbi çudinë time të tejdukshme, e cila më reflektohej me një ngritje supesh, dhe ca mërmërima nëpërdhembëse. Dy njerëzit që ngushtonin lirinë time brenda asaj makine të tipit “Fiat”, bënin sikur nuk e vinin re hutimin tim. Madje për ta çuar më tej lojën e tyre, askush prej tyre nuk mori mundimin të më jepte ndonjë shpjegim çfarëdo, se përse më duhej të udhëtoja me ata dy të panjohur, në një kohë që përtej atyre xhamave të mbyllur, shikimi im kërkonte me ngulm sytë e shokut tim, i cili duhej të qe duke më pritur.
Më mbyllën në një zyrë të mobiluar vetëm me një tavolinë, një karrige dhe një makinë të vjetër shkrimi “Olivetti” dhe më thanë që duhej të prisja deri sa të vinte shefi.
U enda nëpër dhomë, si një luan në kafazin e vet, deri në çastin që u hap dera dhe në pragun e saj u dukën këpucët lustra fine të një njeriu, i cili nuk u ngut të hynte brenda. Pastaj filluan pyetjet. Pyetje të njëpasnjëshme, të cilat nuk më linin kohë as të merrja frymë. Kush isha? Përse ndodhesha aty në çastin që njeriut të huaj i ishte fikur makina? I kujt isha? Çfarë më kishte dhënë njeriu i huaj? Çfarë më kishte thënë? A më kishte kërkuar ndonjë takim në ndonjë vend të fshehtë…?
Gati po më merrej fryma. Duke ndjerë që nuk kisha mbi vete asgjë të keqe, tregova tërë të vërtetën, ashtu siç e kisha përjetuar. Ishte e vështirë të bindje atë krijesë me sy të hirtë e tepër zhbirues, se ato çka thoshe ishin të vërteta. Mosbesimi i tij më kafshonte kudo, dhe unë shihja se si ai përdridhte trupin sa herë që i mohoja grackat e qëllimshme, që ai ngrinte me pyetjet e befasishme. Nuk e kujtoj se sa orë u gjenda i presuar nën trysninë e atij dialogu të përbindshëm. Kujtoj që shpesh herë hetuesi me sy të hirtë ulej pranë tavolinës së tij dhe shkrap-shkrrupet e makinës së vjetër “Olivetti” më godisnin në tru si të qenë çekiçë pneumatikë.
Kur doli nga dhoma, me një fletë, tek e cila kushedi se çfarë kishte shkarravitur, nxori sërish majën e njërës këpucë diku afër pragut dhe pastaj dëgjova zërin e tij të vinte që nga jashtë:
-Do presësh deri sa të vinë të dhënat e tua.
Më përplasën në një birucë të errët, tek e cila kalova orë anonime, të mbushura me ankthe dhe mendime të mbrapshta.
Kur u hap dera e saj, kisha humbur çdo nocion kohe. Një njeri me uniformë, më shoqëroi sërish deri tek zyra e zhveshur, mbi tavolinën e së cilës qëndronte e gatshme për atë zhurmën e saj nerva ngritëse makina “Olivetti”. Sipër saj, hetuesi me këpucë lustra fini shihte, ose bënte sikur shihte një stilolaps të markës “Big”.
-Dëgjo, djalë, -tha ai, pa e larguar vështrimin e tij prej stilolapsit që mbante në dorë, -tjetër herë duhet të jesh i kujdesshëm. Armiqtë tanë nuk flenë, rrinë zgjuar ditë e natë.
Më ktheu shpinën dhe prej andej dëgjova vazhdimin e monologut të tij:
-Të dhënat e tua erdhën… ti je i yni. Mund të shkosh.
Nuk dija ç’të thosha. Nëpër trup më vërshoi një lavë e nxehtë, e cila ngjitej e ngjitej dhe ideja se do të isha i lirë, më dha krahë. Isha gati të fluturoja.
Zbrita lehtë shkallët e asaj godine të zymtë. Jashtë qe pasdite. Një pasdite tetori, me një qiell të pastër, e me ca trajta gati-gati imagjinare të një grumbulli të vogël resh mbi malin që ngrihej madhështor mbi qytet. Pa kaluar shumë kohë, nën atë kupë gjigande, si në një pikturë surrealiste me elementë të çuditshëm, mu shfaqën një palë sy të zinj, të bukur, e të mendueshëm. Qenë sytë e Virgjilit, shokut tim të heshtur, trishtimin e të cilëve, pas asaj që më kishte ndodhur, as që më shkonte ndërmend t’i qortoja më…
ObserverKult
Lexo edhe:
LEON LEKAJ: SHOH SHPESH DREJT SË ARDHMES, SEPSE JAM MËRZITË TUE PÂ GJÂNA TË PËRDÒRUNA
