Nga Zija Çela
Jam shprehur kështu tridhjetë e tre vjet më parë gjatë një interviste në gazetën “Drita”, 20 janar 1991.
“Asnjë shkrimtari nuk do t’ia dëshiroja atë lloj ngurrimi frenues që vjen si rezultat i presioneve zyrtare, thashethemeve, tifove të sëmura, trysnive ekzibicioniste apo mburrjeve me të keqen, etiketimeve dhe sidomos frikës së zmadhuar se mos ka vdekur dashamirësia e lexuesve tanë.
Jo, kjo dashamirësi humbet vetëm atëherë, kur të kenë humbur njëkohësisht vetë shkrimtarët bashkë me lexuesit. Përfytyroj se jetën dhe vdekjen letrare nuk i kemi të ndara nga lexuesit. Dhe këtë ndarje kurrë mos e jetofshim!”
ObserverKult
Lexo edhe:
ZIJA ÇELA: NË VENDIN TONË, MJALTA ËSHTË MË E HIDHUR SE ÇDO HELM!
