Shfaqja Lenorë “Emotional Exhibition” ndërtuar sipas Jacques Prévert, Charles Bukowski, Oscar Wilde, Gabriel García Márquez, Pablo Neruda, Robert Frost, Constantine P. Cavafy, Nâzım Hikmet, W.H. Auden, N.Simon, T.Williams, Alexander Pushkin dhe Samuel Beckett….
Dramatizimi dhe regjia: Bashkim Ramadani
Nga: Agron Gërguri
Dashuria dhe tmerri i luftës
Shfaqja e ndërtuar në dy linja rrëfimi. Koha e tashme përmes narratorit i cili në fakt është vetë kryepersonazhi dhe pjesa tjetër reminishente historia e një çifti i cili nis dashurinë në kohë të keqe, e zhvillon nëpër tingujt e tmerrshëm të luftës. Skenografia si një kornizë shumëdimemsionale paralajmëronte një depërtim në thellësinë e natyrës njerëzore bërjen dhe shpërbërjen e dashurisë. Dashurinë dhe dhunën apo sfidimin e luftës me dashuri sa fizike aq edhe metafizike.
Dy personazhe të izoluar nga bota tjetër kërkojnë njëri-tjetrin në përpjekje për t’i dhënë jetës kuptim.
Nis me ritëm muzikor me puthje të vjedhur pasuar me një shuplakë si dënim pranues i dashurisë e cila pastaj eskalon në afsh dhe “posesivitet deri në klimaks” kur kërcet lufta dhe çifti përjetojnë tmerrin e luftës me burgim dhe dhunim. Dy korniza presin fotografi të një çifti të lumtur ndërsa gjakosen gjatë e pas luftës. Në këtë vorbull të dashurisë ku përpëliten shpresa dhe humbja njeriu përkatësisht shpirti do të gjejë rrezen e dritës për të mbajtur ngrohtë dashurinë.
Ndoshta rrëfimi lëngon nga një strukturim dramaturgjik më koherent, ashtu që skenat të ishin më të rrjedhshme në ndërtim të marrëdhënies, e jo të dukeshin si etyda të veçanta.
Lenora e Valmirë Hotit
Pa mëdyshje pika referenciale e shfaqjes “Leonorë…” ishte aktorja Valmira Hoti.
Bebëzat e hapura të syrit, loti i shterrur në dhembje, shikimi i përhumbur në dashurinë e ikur …timbri i zërit me vibrime rrëqethëse ishin shprehja interpretuese e Valmirës e cila në partirurën e tragjikës së gruas së dhunuar në luftë me mënyren e lojës me amplituda ritmike rrëqethëse prek tek spektatorët butonin e emocioneve të fuqishme në një ballafaqim shqyrtues për trajtimin apo jo të pasojave të dhunës së përjetuar për të cilën ajo nuk gjenë rehabilitim. Pasqyrat, sytë, lotët si “spermatozoid dashurie” që dëshirë kanë të gjejnë rrugë për të dalë në jetë, me dashuri, janë shenja të shfaqjes të cilat e jetëson me interpretim brilant Valmirë Hoti që shkrihen në veprimet e personazheve dhe provokojnë mendim. Dashurinë e prish lufta dhe kjo prishje matet me sakrificën e gruas që barazohet me vetë jetën tek gjithësecili që thërret nënë dhe që fjala “të dua” barazohet me vdekjen. Në këto amplituda ndjenjash e thur karakterin e Leonorës aktorja Valmirë Hoti.
Regjisura që flet me idioma
Bashkim Ramadani tashmë ka identitet regjisorial. Edhe në këtë shfaqje lëvizë skenat me mizanskenë precize, harmoni dhe temporitëm që futet thellë në trajtim të temës në këtë rast dashurisë si një kërkim shpëtim të fatit njerëzor. Shenjat fizike i shndërron në kuptime metafizike. Duke e funksionalizuar në karakterin e personazheve apo zbërthyer atë edhe me skenografi (Burim Arifi) dhe dizajnim të dritave(Skender Latifi)
Përgjakja e kornizës së jetës gjatë e pas luftës na vjen si një shqetësim ende aktiv se ne nuk po arrijmë ta zhvillojmë e as ta mbrojmë shenjtërinë e dashurisë që është mesazh i shfaqjes.
Edhe aktorët Armend Zeqiri dhe Rifat Smani që luajtën Adrianin në dy kohë realizuan detyrat skenike duke tipizuar karakterin e personazhit kompleks me ngjyrime emocionale të duhura. Mbase një fleksibilitet apo spontanitet në ndryshimin e situatave që prodhonin ndjenja të kundërta ku po zihej e piqej karakteri.
Kostumografia: Blendina Xhema
Ilustrimi dhe dizajni: Dardan Luta
Fotografitë: Sovran Nrecaj
Video: Genc Berisha
Teknikë të skenës: Albert Gashi, Bedri Maloku, Fadil Bekteshi
Producent: Bashkim Ramadani
ObserverKult
