kushtuar Sylvia Plathit
O Sylvia, Sylvia,
me një kuti të vdekur gurësh dhe lugësh,
me dy fëmijë, dy meteorë
duke bredhur lirshëm në një sallë loje të vogël,
me gojën në çarçaf,
në traun e kulmit, në lutjen memece,
(Sylvia, Sylvia
ku shkove
pasi më shkrove
nga Devonshire
në lidhje me skuqjen e patateve
dhe mbarështrimin e bletëve?)
me çfarë qëndrove
thjesht si u shtrive?
Hajdute –
si u zvarrite atje,
si u zvarrite teposhtë e vetme
në vdekjen që unë e doja aq shumë dhe aq kohë,
vdekjen që thamë se të dyja e tejkaluam,
ajo që kemi veshur në gjokset tona të dobëta,
ajo për të cilin flisnim aq shpesh çdo herë
që shterrnim tre martini të thatë ekstra në Boston,
vdekjen që fliste për analistët dhe shërimet,
vdekjen që fliste si nuset me komplote,
vdekjen që pimë,
motivet dhe bëmën e qetë?
(Në Boston
vdekja që
udhëton në taksi,
po vdekje përsëri,
që shkon në shtëpi
me djalin tonë.)
O Sylvia, më kujtohet bateristi i përgjumur
që na mbiu në sy me një histori të vjetër,
si donim ta linim të vinte
si një sadist apo një shtrig i Nju Jorkut
për të bërë punën e tij,
një domosdoshmëri, një dritare në një mur ose një krevat fëmijësh,
dhe që nga ajo kohë ai priti
nën zemrën tonë, dollapin tonë,
dhe e shoh tani që ne i rezervojmë
vit pas viti, vetëvrasje të vjetra
dhe unë e di në lajmin e vdekjes tënde
një shije të tmerrshme për të, si kripa,
(Dhe unë,
edhe unë
Dhe tani, Sylvia,
ti prapë
me vdekjen prapë,
që shkon në shtëpi
me djalin tonë.)
Dhe them vetëm
me krahët e mi të shtrirë në atë vend guri,
çfarë është vdekja jote
përpos një rraqe e vjetër,
një nishan që ka rënë
nga një prej poemave tua?
(O mike,
ndërsa hëna është e keqe,
dhe mbreti u largua,
dhe mbretëresha është në fundin e saj
miza duhet fluturim të këndojë!)
O nënë e vogël,
edhe ti!
O dukeshë qesharake!
O gjë bjonde!
17 shkurt 1963
Përktheu: Skënder Buçpapaj
*Titulli i origjinalit: “Vdekja e Sylvias”
