Ka çaste ku ulem të mendoj
si tash,
ta due buzëqeshjen,
sytë që i mban të ulun,
duert që flasin vetë…
E due çmendunisht
atë heshtjen pak sekondash
mes nesh,
se bash në atë moment
bjen rrebesh,
vetëtijnë sytë
shkreptin zemra
e më merret fryma.
Por ti e kupton e kështu
nisë e kallzon diçka
sa më thanë
sa me ma qetësue shtrëngatën në gjoks,
tuj më përqafue.
Dhe unë, që ndoshta ndihem si ndërtesë antike
rri e bukur para syve të tu,
që të shembem kur ikë
dhe të pendohem çdo herë si gjithmonë
” pse dreqin nuk i thashë që e du”
unë kështu!
ObserverKult
