Më 24 janar të vitit 1844 lindi në Vlorë Ismail Qemali, i konsideruar si Babai i Kombit. Ismail Qemali lindi në një nga familjet më të mëdha të Shqipërisë së Jugut.
Pasi kreu shkollën fillore në vendlindje, vijoi studimet në shkollën plotore turke në Selanik, ku ishte internuar familja e tij dhe më pas kreu gjimnazin “Zosimea” në Janinë.
Në vitin 1860, punoi si përkthyes pranë zyrës së përkthimit të Portës së Lartë. ATSH raporton se nga vitet 1862-1864 shërbeu në administratën vendore në Janinë e më pas u transferua në Tërhallë (Thesali) e përsëri në Stamboll.
Mori pjesë, së bashku me Jani Vreton, Hoxhë Tahsinin, Kostandin Kristoforidhin, Pashko Vasën e Sami Frashërin, në mbledhjen e parë për caktimin e alfabetit të shqipes dhe për formimin e një shoqërie kulturore shqiptare.
Ismail Qemali pati në vijim një varg detyrash të larta në administratën turke si kryesekretar i Ministrisë së Punëve të Jashtme në Stamboll, mytesarif i Varnës (Bullgari), guvernator i Danubit të Poshtëm (TulxhëBullgari) etj.
Më 1877 Porta e Lartë e akuzoi si kundërshtar të politikës së Sulltan Abdyl Hamitit II dhe përkrahës të pikëpamjeve liberale të Mithat Pashës (funskionar i lartë i Perandorisë, reformator, opozitar).
Me këto akuza Porta e Lartë e dënoi me 7 vjet internim në qytetet Kytahja, Eskishehir dhe Bursa në Anadoll. U lirua më 1884 dhe u emërua si mytesarif i sanxhakut të Galiopolit dhe guvernator i Vilajejtit të Tripolit Libi.
Më 1900 për t’u shpëtuar ndjekjeve të sulltanit, u arratis nga Turqia dhe i dorëzoi dorëheqjen sulltanit, duke e motivuar largimin e tij nga Stambolli, se në këtë mënyrë do t’i shprehte më mire idetë e tij dhe do t’i kushtonte kujdesin e duhur çështjes shqiptare.
Ismail Qemali qëndroi në vende të ndryshme të Evropës ku vendosi lidhje dhe bashkëpunoi me rrethet politike të Lëvizjes Kombëtare Shqiptare.
U aktivizua në lëvizjen patriotike shqiptare, mori pjesë në përpjekjet për caktimin e një alfabeti të përbashkët të gjuhës shqipe dhe për formimin e një shoqërie kulturore shqiptare.
Ismail Qemali zhvilloi gjithashtu veprimtari të ngjeshur politike në Evropë për njohjen e kombit dhe të drejtave të tij. Ai shpejt do të shpallte në shtypin e kohës, vendas dhe të huaj, platformën e tij politike për autonominë e plotë të Shqipërisë ndaj Perandorisë.
Mori pjesë në lëvizjen xhonturke, në krahun përparimtar të saj, që ishte për njohjen e të drejtave të kombeve të Perandorisë, por u hodh kundër Xhonturqve, kur këta morën pushtetin dhe vendosën diktaturën ushtarake.
Më 1909 mori pjesë në kundërrevolucionin kundër Xhonturqve dhe u zgjodh kryetar i Partisë Liberale (Ahrar).
U dallua si frymëzues dhe organizator i kryengritjes kundërosmane të viteve 1910-1912. Së bashku me Luigj Gurakuqin e patriotë të tjerë hartoi Memorandiumin e Greçës të qershorit 1911 dhe në fund të atij viti mori nismën për organizimin e Kryengritjes së Përgjithshme të vitit 1912.
Më 19 nëntor 1912, njoftoi bashkëatdhetarët se do të mblidhej në Shqipëri një Kuvend Kombëtar. Në këtë kuvend, që u mblodh nën kryesinë e tij më 28 nëntor 1912 lexoi deklaratën e shpalljes së Pavarësisë të Shqipërisë dhe ngriti flamurin kombëtar. Pas kësaj u caktua kryetar i Qeverisë së Përkohshme dhe ministër i Punëve të Jashtme.
Në politikën e tij të jashtme Ismail Qemali u bë i papajtueshëm ndaj çdo cenimi të pavarësisë e të sovranitetit kombëtar.
Pavarësisht kushteve të vështira të brendshme e të jashtme, qeveria e kryesuar nga Ismail Qemali mori një varg masash për organizimin dhe ndërtimin e shtetit të pavarur.
Në të gjitha këto veprimtari Ismail Qemali u tregua burrë shteti dhe diplomat largpamës, mbrojti me vendosmëri shtetin e pavarur shqiptar./ panorama.com
ObserverKult
Lexo edhe:
GABRIEL CELAYA: POEZIA ËSHTË ARMË E MBUSHUR ME TË NESËRME
Poezi nga Gabriel Celaya
Kur asgjë më nuk të mallëngjen,
të ndjek e të troket në ndërgjegje,
Babëzitur për jetë, për të gjalluar
si pulsi që heq qafe terrin.
Kur i ndesh përpara sytë gllabërues
e të qashtër të vdekjes,
dalin domosdo të vërtetat e jetës:
më të mnershmet,
më të vrazhdat,
më t’ëmblat mizori.
Thuhen poezi
që mbushin me ajër mushkëritë e atyre që mbyten,
kërkojnë të jenë, kërkojnë ritëm,
kërkojnë ligj për çka mendojnë se është e tepërt.
Me vrullin e instinktit,
me feksjen e magjisë,
mrekullisht, realiteti na shëmbëllen
dhe ne i shëmbëllejmë atij.
Poezi për të mjerë,
poezi e domosdoshme si buka e përditshme,
si ajri që na duhet tridhjetë herë në minutë,
Për të ekzistuar dhe nësa ekzistojmë japim një shenjë lavdishumë.
Jetojmë të rrahur nga dallgët,
që s’na lënë të jemi çka jemi menjëmend.
Këngët tona s’janë të pastolisura me mëkate,
fundin po prekim ne.
E mallkoj poezinë që asnjëanësve u duket luks kulturor,
të cilët, tek shpërlajnë duart,
përvidhen dhe shmangen diku.
E mallkoj poezinë e atyre që s’mbajnë anë, derisa dikush t’i njollosë.
Të miat le të jenë të gjitha mëkatet!
Sa më shumë vuajtje dhe frymë brenda meje le të ketë!
Këndoj e këndoj,
duke kënduar mbi gjithë këtë dhimbje ngrihem.
Po lartësohem.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
