Poezi nga Skënder Rusi
Një plak. Një plakë. Dhe një park.
Edhe një stol. Dhe bëhen katër!
Dhe një neon që ndizej, shuhej,
Sikur ta shkelte syrin natën!
Po pas një viti mbetën tre.
Një plak. Një stol. Një park i gjelbër.
Dhe një neon që më nuk ndizej,
Që mbeti si një sy i verbër!
Në vjeshtë, ah, mbetën veç dy.
Një park. Një stol krejt i vetmuar.
Që pret mos kthehen prap’ aty,
Ata dy pleq të dashuruar!…
ObserverKult
Lexo edhe:
SKËNDER RUSI: KUR QAN NJË BURRË
Ti nuk e di që burri yt ka qarë,
fshehur prej teje dhe prej botës,
mes grushtash kokën e ka marrë
ky fëmijë që i ngjante foshnjës!
Dhe shkak je ti, je vetëm ti,
Se zemra veç për ty i rreh,
Kudo që shkon e di ai
Atë e dimë edhe ne!
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
