Mundem me shkrue vargjet ma të trishta ket’ natë
Me shkrue, për shembull: “ Nata asht e shndritshme,
e dridhen yjet blu, prej së largti.”
Era e natës endet në qiell dhe këndon.
Mundem me shkrue vargjet ma të trishta ket’ natë.
Unë e kam dashtë, e ndojherë edhe ajo më ka dashtë.
Në net’ si kjo e kam pasë në krahët e mi.
E kam puthë shumë herë poshtë qiellit të pafund.
Ajo më ka dashtë, ndojherë edhe unë e doja.
Si mos me i dashtë sytë e saj të mëdhej e të ngultë.
Mundem me shkrue vargjet ma të trishta ket’ natë.
Me mendue që s’e kam. Me ndie që e kam humbë.
Me dëgjue natën e pafund, ma e pafund pa të.
Dhe vargu bjen në shpirt si vesa në lëndinë.
Ç’rëndësi ka që dashnia ime nuk kish mujtë me e rujtë.
Nata asht e shndritshme e ajo nuk asht me mue.
Kjo asht e gjitha. Prej së largu dikush këndon. Prej larg.
Shpirti im nuk ngushllohet me humbjen e saj.
Si për me e lypë shikimi im e kërkon.
Zemra ime e kërkon, e ajo nuk asht me mue.
E njejta natë që ban me u zbardhë të njëjtat pemë
Ne, ata të dikurit, tash nuk jemi të njejtit.
Tash nuk e due, asht e vërtetë, po sa e kam dashtë.
Zani im kërkonte erën për me prekë veshin e saj.
E tjetrit. Ka me qenë e tjetrit. Si ma parë e puthjeve të mia.
Zani i saj, kurmi i saj i njomë. Sytë e saj të pamatë.
Tash nuk e due, asht e vërtetë, por ndoshta e due.
Asht aq e shkurtë dashnia, e aq e gjatë harresa.
Sepse në netë si kjo e kam pasë në krahët e mi,
Shpirti im nuk ngushllohet me humbjen e saj.
Edhe sikur kjo të jetë dhimbja e fundit që ajo më shkakton,
dhe këto të jenë vargjet e fundit që unë ia shkruej.
Përktheu prej spanjishtes: Manjola Brahaj
ObserverKult
Lexo edhe:
