Atdheu duhet edhe më shumë nga larg… Ja cili ishte malli i Ndre Mjedës për të

ndre mjeda fëmija dhe zogu
Ndre Mjeda

Ndre Mjeda cilësohet me të drejtë si një nga mjeshtrit e poezisë shqipe. Shkroi pak, por shumë poezi të tij mbahen mend.

ObserverKult ju sjell poezinë “Malli për atdhe”, të cilën Mjeda e shkruajti më 1888 në Kremona të Italisë e të cilën sidomos mërgimtarët e ndjejnë më fort.

Ju ftojmë ta lexoni:

Ndre Mjeda: Málli për atdhé

Nder njikto vênde per bukuríë
Dhén t’ êm i shuemi jam tui dishrue ;
N’ gjytete t’ hueja, porsi n’ shkretí,
                                    Rrij tui gjimue.

 e bukur fusha kúr çilë prêndvéra,
Lulzim ká kopshti kúr lulet dalin ;
E drandofilles nder fushë tret’ éra
                                    E pertè malin.

Por gjith këto t’ mira ngushllim nuk m’ apin :
Per atdhé t’ êmin zêmra po m’ shkrihet ;
Njatjè kúr mêndja lëshon ndo ‘j herë vrapin
                                    Shêndi i pertrîhet.

Nder lisa t’ pýjve, bylbyl, tui këndue,
Për çérdhe tande po bân ankime;
Mue, i mjerë bylbyli, po m’ pergián mue
                                    Me kto dertime.

Sá herë nen hije t’ nji farë çinarit,
Afer nji kronit qí i shkon per brîë,
Per vênd mêndohem, kû ndodha s’ parit,
                                    N’ vaj tui u shkrîë.

E pves tui kjámun éren e kronin
Per fush’ e male kû mêndja m’ vret :
Por tui rrjedh uji, si e ká zakonin,
                                    Gjimon e s flet.

Prei mâjes t’ malit shikjoj lerg fushen
Kah dij se â fisi qi jeten m’ fali;
Por prei trishtimit me lot syt m’ mbushen
                                    E s mund t’ i ndali.


O bjeshk’ e male, fusha t’ bekueme,
Kû vetë herherna per shetí shkoshe ;
O Maranaji, o Buen’ e mblëlueme
                                    Me bîmë gjelbroshe,

Kúr kam me u gëzue? Nder njato kësolla
Mâ e pagjt’ e e kandshme m’ u dukte jeta ;
Nder dhéna t’ hueja, kû mbrapa u ndolla,
                                    Veç trishtim gjeta.

Na dha né t’ shkretve vetë Perendija
Mállin m’ u pamun, me ndêjë n’ nji votrë
Grueja me t’ shoqin, me prinden fëmija
                                    E vllau me motrë.

Njaj zêmrë nierit nuk ká qi udhtimin
Per mirakande merr me u bëgatue;
Lerg teje, o Shqype, kush lypë gjallimin
                                    Po, do mallkue.

Do vorre t’réja ndodhë qi m’ kallxojnë
Ndoshta tui kjámun prei dhimet gjindja ;
Njitû, do t’ m’ flasin, t’ rrijn e pushojnë
                                    Vllaznit e prindja.

O Prind, o vllazen ! te’j vorr me jue
E gjáll e i dekun une do t’ rrij ;
Sá do n’ giûhë t’ ême kan me m’ urue :
                                    “Dritë pastë n’ lumníë”.

Përgatiti: ObserverKult


Lexo edhe:


NDRE MJEDA: DJALI PA NANË SI NATA PA HANË