Janë diku do kroje ku rishtas na prarohet fjala,
Një zjarr i fjetur që ndizet e shuhet diku në ne
Dhe një gur, fron heshtje, mbi t’cilin u thehet vala
Duhive t’kuqe dhe rriten fëmijët që s’kanë për t’le.
N’at fron gjeniu që s’flet as nuk përgjegjet
Ngrihet Mbinjeriu apo na zënë myk ndërgjegjet?
E ato kroje t’cemta t’gjakut janë t’shejta, thonë
N’pasqyrë të tyre s’guxojmë ta shohim vetëveten
Nëse fjala, e ndyrë nga ëndjet, na bëhet kumbonë
E shurdhët e n’te veç emrat dhe gishtat na mbeten.
Kë do ta ngrohi ai zjarr i fjetur diku në ne:
Ata që vdiqën apo fëmijët që s’kanë për t’le?
E ato duhi t’marra turren furishëm dhe ndalen
Ndërsa çakajt e mërisë në ne zënë për t’u ngrënë;
Ne, t’mëllefur, njëri tjetrin shtyjmë si vala valën:
Dukemi pak dhe zhdukemi, halët na mbesin mbi rërë.
Lojë e çuditshme! Ka apo s’ka mbarim?
Miq, një ditë do t’varem n’vargun tim.
*Titulli i origjinalit: “Zjarr i fjetur”
ObserverKult
——————————————
LEXO EDHE:
10 PERLA POETIKE TË AZEM SHKRELIT: SHKO SE FURISHËM PO FRYN NË MUA ERË MALLKIMI QË S’TË FAL…
Buqetë me poezi të zgjedhura të bardit Azem Shkreli.
NË VEND TË PËRSHËNDETJES
Poezi nga Azem Shkreli
Shko se furishëm po fryn në mua erë mallkimi që s’të fal.
Dhe, dije mirë, kurrë më një e një nuk bëjn’ një si thonte Hikmeti, ai farë poeti me këngë prej zjarri.
Shko merri me vete lutjet tua, edhe hijen tënde hiqe zvarrë rrugëve si gjënë e ndyrë.
Mos u kthe pas.
Mos i harro sytë e përlotur në shtekballin tim.
Mos thuaj lamtumirë.
Asgjë mos thuaj.
Merri me vete gjurmët nëpër të cilat erdhe një natë më e përvuajtur se frika dhe hyre në mua.
Shko dhe bëhu fjalë e mbrame n’gojën time.
Bëhu shkrepëtirë e fikur n’ylberin e shkrimit tim.
Bëhu çdo gjë pos Meje e Teje dhe asaj që e quajtëm Ne kur i zinim yjet si fluturat e ua ngjisnim nganjë emër mos ta harrojmë emrin tonë.
Shko, merri me vete edhe rrugët, të mos kthehesh kurrë në vesën e lotit të rrejshëm, gërmadhat e kujtimit t’i rrëzosh.
Shko, mbyllu në do kështjella të largëta harrimi, ku s’të zgjojnë më këmbonat e pendimit kur çmendet mallit vetmia ose kur buza buzën e han n’pikllim, që mëkatin s’e lan, që s’mundet ta shpojë Gurin e rëndë, gurin e ftohtë të ndarjes.
Shko, më mirë dhe hesht. Mos u kthe mbas.
Mos i harro sytë e përlotur n’shtekballin tim.
Mos thuaj lamtumirë.
E kur t’shkojsh larg, më larg se prej blerimi n’blerim,
E kur t’shkojsh larg, më larg se prej zemre në zemër,
Aq larg sa ta harrosh edhe emrin tënd dhe zërin tim, fshihu prej vetes,
Shkurto flokëgjatat, mate me to mendjeshkurtrën tënde dhe mos qaj.
Shko se tmerrshëm po lodrojnë sonte n’mua rrëket e gjakut të ndezur.
POEZITË TJERA MUND T’I LEXONI KËTU
