Nga Azem Shkreli
Për herë të parë mësova për Havzi Nelën në një shkrim të “Rilindjes”, aty kah viti 1993.
U trondita thellë për çka mësova për jetën e atij njeriu.
Ai njeri çdo gjë e kishte pasë të kufizuar: edhe ditën, edhe natën, por vetëm në mendjen e tij s’mundën të futeshin dot.
Kohë më vonë kur lexova vjershat e tij, pata një tronditje në shpirt. Ato vjersha qenë të thjeshta, nuk kishin shumë figura artistike, por qenë fati i njeriut që kërkonte vazhdimisht liri brenda ferrit.
Më herët kam shkruar poezinë “Poetëve të vdekur”, por edhe pse i kushtohej poetit të varur Benjamin Maloise, kam pasë parasysh të gjithë poetët e ekzekutuar. Ajo poezi, tani më duket sikur qe shkruar edhe për Havzi Nelën, por si parandjenjë e hershme për fatin e tij dhe të poetëve të tjerë që do të ekzekutoheshin. Po, po, litar në fytin e njeriut, poetit…
(Nga libri “Fjala në litar”, Botime Onufri, Tiranë 2005)
Marrë nga profili në facebook i Petrit Palushit
ObserverKult
Lexo edhe:
AZEM SHKRELI DHE ALI PODRIMJA DHE “IKJET” E TYRE EPIKE…
Nga: Flutura Açka
Ishte maji i vitit 1997 kur të dy këta mjeshtra të poezisë së Kosovës i takova njëherësh në një tur poetik nëpër Zvicër. Atëherë vinte era luftë dhe ne ende nuk mund të hynim në Kosovë. Ishin njëherësh edhe ditët e Panairit Ndërkombëtar të Librit në Gjenevë dhe kishin ardhur edhe shkrimtarë nga Shqipëria.
E vërteta është se kam bërë një tur të gjatë poetik me të dy nëpër kolonitë e vogla dhe klubet e shqiptarëve. Ka qenë një nga përvojat më të bukura të jetës sime ku muret e brishtë mes letërsisë dhe politikës, lirisë së ëndërruar dhe lirisë së penguar nga serbët, qenies larg në emigrim dhe pranisë në luftë për çlirimin e Kosovës, thuajse ishin shembur. Të gjithë përjetonim të sotmen dhe jetonim të nesërmen e lirisë së Kosovës…
Tekstin e plotë e gjeni KËTU
