…se edhe dashuritë vdesin, e shtrenjta ime,
me një gjeth në buzë, me një fjalë shpuzë…
…se edhe deti vdes, e shtrenjta ime,
mbi një erë të trishtuar, nën një shkëmb të vetmuar…
…se edhe vjeshta vdes, e shtrenjta ime,
në një livadh pa bar, në një shteg mërgimtar..
…se edhe ujërat vdesin, e shtrenjta ime,
nëpër mjegull të dendur, nën një re si ëndërr…
…kemi dashur shumë, kemi urryer shumë…
s’kemi si vdesim, e shtrenjta ime.
ObserverKult
Lexo edhe:
KUR BARDHYL LONDO FLISTE PËR HAVZI NELËN: NUK E NJOHIM AKOMA ASHTU SIÇ DUHET TA NJOHIM
Nga Bardhyl Londo
Mirëdita, përshëndetje të gjithëve!
Në fakt nuk isha përgatitur fare për të folur.
E vërteta është kjo, që sot është një datë për të cilën sa krenohemi aq edhe duhet të mendohemi, aq duhet t’i vëmë dhe gishtin kokës, aq duhet të ndiejmë dhe dhimbje të thellë në shpirt.
I ngjan pak 27 janarit që është edhe ditë e Holokaustit dhe ditëlindja e Moxartit. Dhe meqë Preç Zogaj e filloi me polakët, disidentët polakë unë po përmend Sakajevskin dhe ai thotë pikërisht për 27 janarin: Nuk dimë ç’të bëjmë thotë, të gëzohemi apo të hidhërohemi se janë dy data krejt të ndryshme.
Megjithatë unë mendoj që ajo që lënë Havzi Nela, ajo që ka shkruar, ajo që tregoi me jetën, me vargjet e tij, është aq e madhe sa e mbyt gjithçka tjetër. Është diçka e përjetshme, aq tragjike, por edhe historinë e re nuk e kemi më pak të dhimbshme.
Havziu është një shembull që na mëson që t’i besojmë gjithnjë virtytit dhe të mos përkulemi para asgjëje.
Mund të thuhen shumë fjalë për Havziun, por unë mendoj që deri tani pothuajse nuk është thënë asnjë gjë.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
