Ne, me aura të zeza mbi kokë
Krenohemi për boshin dhe pamundësitë.
Nuk kemi fituar as çastin më të mirë
Prej mëkateve të trishta ndaj vetes.
Ti më ftove në acarin e natës pa yje
Për të vetmuar bashkë vetminë.
Jam helmuar gjatë me vetëdije,
Gjatë, prej kohe pa kohë.
E kemi puthur trishtimin mes syve tanë
Që nuk i takuam në dritë të bardhë…
E janë zgjatur hijet e ndërgjegjeve
Për t’u mbytur thellë në lumë,
E janë shtrirë shtrojet e shtrateve
Për të veshur fusha të shkreta shpirti.
E kemi helm në mushkëri,
E kemi pis në rropulli,
Duke pritur dritën prej botëve të tjera.
Na ka mbetur në fyt shpirti i natës
Që do e vjellim profanisht të përbaltur.
Dhe rropatshëm rrokullisen rrëketë
E shiut mbi aurat e zeza të natës…