Nga Bilal Xhaferri
Dielli ngrohte dhe ndriçonte botën e tij. Ai tani ulej ngadalë në perëndim. Hijet e tokës zgjateshin në lindje, përtej dukej deti me shkëlqimet e purpurta të mbrëmjes dhe lart hapej kaltërsia e qiellit.
Shpejt do të binte muzgu. Ecja rrugës, nëpër korridoret e akasjeve buzë lumit dhe mendjen e kisha te ajo. “Pas një gjysëm ore do të jem atje, -mendoja. –Ajo e di që unë ndërroj plagën sot dhe ndoshta më pret. Ndoshta tani ka hedhur vështrimin jashtë dritares dhe shikon rrugën“.
Për mua, ajo ishte si ato pikturat pas xhamit të vitrinës që i shohim nga një largësi e caktuar dhe nuk e dimë si do të na duken po t’u afrohemi. Akoma nuk e njihja mirë. Më dukej si e mbushur e tëra me një mirësi të kulluar, më dukej e zgjuar, e mençme dhe shumë e bukur.
“Mirësia është një virtyt, -mendoja me vete, duke ecur rrugës, -mençuria është një meritë, bukuria është një dhuratë. Kaloja përmes akacjeve, me kokën plot mendime të bukura, të frymëzuara dhe e përfytyroja atë përsëri, ashtu si tri ditë më parë, kur më mjekoi dorën e djegur me zift; e përfytyroja fare pranë vetes, aq pranë sa që fijet e flokëve mbi ballin e saj dridheshin lehtas nga fryma ime; shikoja me mendje gishtërinjtë e saj të bukur, me thonj si luspa të trëndafilta, që kapnin pincat, gërshërët, fashot; shikoja me mendje sytë si lulekadife, gushën e bardhë midis jakave të hapura të bluzës…
“Të dhëmb?”-thosh ajo, duke hequr copëzat e lëkurës së djegur. “Më dhëmb pak”- i përgjigjesha. “Me kaq ke shpëtuar mirë, -thosh ajo. –Atij punëtorit tjetër, që punon bashkë me ty atje në asfaltim, i ishin bërë copë të dy duart, gjer te brylet”. “Po, atij iu derdh kova me zift të valuar, -i thoshja. –Kurse mua më kanë rënë vetëm ca stërkala nga kaldaja”. Duhet të kesh kujdes, -thosh ajo. –Atje ku punon ti, po nuk pate kujdes, e pëson menjëherë të keqen. E djegura e ziftit është si e djegura e plumbit të shkrirë”.
Megjithëse është pak e çuditshme, në të vërtetë ndjej kënaqësi për fatkeqësinë që më ka gjetur. Siç thuhet, e mira dhe e keqja janë bashkë. Fatkeqësia e vogël, mua më solli një lumturi të vogël, lumturinë e njohjes me këtë vajzë të bukur. “Pas tri ditësh do të vish përsëri, që të ndërrosh plagën dhe të marrësh edhe një tjetër raport pushimi”-tha ajo. “Të falemnderit, -i thashë. Pas tri ditësh, do të vij përsëri”. I urova natën e mirë dhe nisa të dal. Dhe ja, tani e përfytyroj përsëri ashtu siç e lashë duke dalë: ulur në karrigen pranë dritares së ambulancës, me një libër që sapo e mori nga tavolina dhe filloi ta shfletonte; përfytyroj profilin e fytyrës së saj të përkulur mënjanë, flokët pak të gufuara, jakën e gjërë të bluzës verore, hapur si fletë fieri mbi bluzën e bardhë të infermieres. Jashtë dritares shtrihej fusha me luledielli. Nga lumi vinin kuakjet e bretkosave. Dola dhe mbylla derën ngadalë. E lashë atje te dritarja, ne qetësinë e fushës me luledielli, vetëm, përkulur mbi libër, ndriçuar nga llamburitjet e mbrëmjes dhe mora me vete tingullin e ëmbël të zërit të saj, mora me vete diçka nga shpirti i saj, pa e ditur ajo, ashtu siç merr njeriu ngrohtësinë e diellit, aromat e bimëve, valët e muzikës. Dhe mbylla derën.
E sonte, pas tri ditësh, ja ku po kthehemi përsëri.
Nëpër korridoret e akacjeve shëtitnin rrymat e erërave të mbrëmjes dhe binin rrezet e fundit të dritës së diellit.
Dola nga pylli i vogël dhe u hodha te ura në lumë.
Në anën e përtejme u hap fusha gjer në det. Parcelat me luledielli dukeshin si liqenj të artë midis misërishteve.
Larg u dëgjua sirena e trenit. Hyra në një rrugë me pluhur, ku rënkonin boshtet dhe rrotat e ca qerreve të tërhequra nga buaj dhe mora drejtimin për në ambulancën pranë stacionit. Kudo filloi të ndjehej era e squfurit, që vinte nga një vendburim.
Ajo ishte përsëri te dritarja dhe, për çudi, përsëri me libër në duar, me fytyrën përkulur mënjanë. M’u duk sikur gjatë këtyre tri ditëve kish qëndruar gjithnjë atje, duke më pritur.
Në të hyrë të rrugicës, përballë dritares ndalova hapin, se dëgjova që dikush ishte bashkë me të.
-Ke hak, moj, bijë. S’të ka vrarë gjëkundi samari në jetë andaj më sillesh me kaq sertllëk, -u ankua një zë plaku nga brenda ambulancës.
-Mirë, mirë po po shko tani, ikë!-tha ajo, me zë të vrazhdë pa e ngritur kokën nga libri. –Unë të flas shqip dhe të them se plaga duhet të të mbledhë mirë, pastaj të ta shtrydh e të ta mjekoj, kurse ti ia nis përsëri me avazin tënd. Ajo ngriti kokën e zemëruar: -Paske qenë njeri i çuditshëm! Nuk t’u mbushka koka ty! –Kam hall, prandaj të dukem kështu- u dëgjua përsëri zëri nga brenda dhomës. –Nuk më zë gjumi natën. Mos kujton se kam ardhur këtu për qejf e për sehir? Sikur mos të kisha dert të madh, nuk do ta shkelja kurrë pragun e kësaj dere…Kam hall…Nuk e sheh si më është bërë?
Po ju kështu jeni. Ju ka verbuar sytë rehatllëku. Edhe herën tjetër, kur solla mecin këtu, te ai doktori, më latë një gjysëm dite përjashta portës, në diell. Dhe bënit muhabet brenda, kurse meci im digjte si furrë nga ethet.
Pastaj doktori bëri sikur e vizitoi, po nuk e kish mendjen atje dhe hante karamele. Ja, po t’i numëroj të gjitha…
Dhe tani ti më thua të iki…Po, do iki…Po mosni kështu, se është gjynah te perëndia. Edhe më thua se jam i çuditshëm! E marr vesh mirë, moj, bijë që ty të vjen ndot të ma shtrydhësh të thatin e të ma pastrosh. Këtë gjë e marr vesh. Edhe më thua se ka kaluar ora…
Vajza ishte ngritur me rrëmbim, kish mbyllur derën dhe zëri i plakut nuk dëgjohej më.
-Shko ankohu ku të duash , -tha ajo. –Mos, se më trëmbe që do ankohesh! Shko ku të duash! Uh, ç’njeri! Jo po meci, jo po karamelet! Sikur i ka paguar ky ato karamele! Më lodhi, ka një orë. Fundja nuk dua të të mjekoj! Dhe pikë! Shko ankohu edhe në minsitri po deshe!
Dukej se ajo që bëre shumë nervoze. Dëgjova sandalet e saj që drejtoheshin përsëri te dritarja, po nuk ktheva kokën ta shikoja më. Nuk e pashë më.
Hyra përsëri në rrugën me pluhur, ku rënkonin qerret e tërhequra me buaj. Buajt zgjatnin përpara turinjtë e pjerrët dhe tundnin me përtesë bishtat. Fshatarët shponin herë pas here kafshët.
Tani kish rënë muzgu.
Fillova të eci në linjën e hekurudhës, duke shkelur mbi binarët. Dëgjoja akoma me mendje jehonën e derës që u mbyll dhe më dukej sikur ajo ma përplasi edhe mua në fytyrë atë derë.
“Unë nuk dua ta ndërroj plagën te ajo, -thoshja me vete. Unë nuk e ndërroj plagën te ajo. Po, fundja në daç, -thojsha përsëri me vete. –S’do? Mbaje ashtu si e ke! Kështu si e kam do ta mbaj! S’ka për të më ardhur vdekja nga kjo plagë. Nuk dua!”
“Mirësia, mençuria e saj-mendoja me vete. –Pallavra, gjepura. Këto janë të gjitha hamendje të kokës sate…Ja, pra, ku iu avite pikturës së vitrinës dhe e pe nga afër…Si t’u duk? E bukur dhe e zgjuar, që lexon libra dhe u përplas derën pleqve…Po ti mos u rrëmbe!
Fundja ç’është ajo? Edhe në lexon libra, kjo s’domethënë gjë. Ajo nëpër libra kërkon ndonjë të puthur, ndonjë përshkrim apo dialog dashurie, ndonjë letër të qëndisur bukur, të cilën e merr për model. Ja se si. Dhe ti mos u rrëmbe! Dhe kot nuk shkova të ndërroja plagën. Dhe…Edhe. Çudi se sa i përdorte këto dy lidhësa plaku!”
Në stacionin e vogël kish rënë heshtja. Nuk dukej asnjë njeri, nuk pipëtinte asgjë. Mbretëronte qetësia si në një mulli ku është prerë uji.
Duhej të prisja trenin që të nisesha për në shtëpi. U ula atje pas barakës së stacionit dhe mbështeta shpinën te muri me dërrasa.
Kudo kish rënë muzgu. Pranë ndjehej era e rëndë e squfurit. Më dukej sikur kjo erë vinte jo nga vendburimi mineral, po nga ambulanca. Gjer tani, shpirti im qe përshkruar nga një ndriçim qelibar, dhe, ashtu si në spektrin e dritës, mendimet e mia, fantazia ime, ndjenjat e mia kishin bukurinë e ngjyrave të ylberit, kurse tani mbi të kish rënë një hije.
Befas, në qetësinë e stacionit, dëgjova hapa që afroheshin. Ktheva kokën: në sfondin e perëndimit që shuhej mbi det, u dukën siluetat e dy vajzave, që kalonin nëpër linjën e hekurudhës. I njoha menjëherë. Ajo tjetra ishte dentistja.
Pa dashur, mbështeta edhe më tepër shpinën pas murit, megjithëse nuk kisha ndonjë arsye që të fshihesha. Ato kaluan në anën tjetër. E mora me mend se vinin nga puna dhe shkonin në shtëpi.
-Po ndofta nuk ishte ai, -tha ajo, me një zë të merakosur.
-Epo mirë, pra Lili!-tha dentistja. –Unë po të them që e pashë me këta sy. Mos nuk e njoh unë atë? Qëndroi atje larg dritares dhe të dëgjoi ty që bëje fjalë me plakun, pastaj u kthye e iku…
-Ah, sa keq!-tha ajo dhe psherëtiu. –Unë e prita tërë ditën! Po, si the? E dëgjoi që u grinda me plakun?
Sa keq! Kushedi ç’ka menduar për mua…Po unë e mjera atë prisja. Si ? Domethënë për këtë shkak e la edhe plagën pa e ndërruar?
Duke biseduar zbritën në anën tjetër të hekurudhës, në atë drejtim ku ishin shtëpitë e tyre dhe humbën në errësirë.
Më kumbonin akoma në vesh fjalët dhe zëri i saj pothuaj i përlotur: “Unë e prita tërë ditën”.
Lidha duart te gjunjët. “Megjithatë, unë s’do kthehem më kurrë tek ti!” –mendova.
Larg u dëgjua sirena dhe u dukën dritat e trenit që afrohej nëpër muzg.
*Shkëputur nga libri i Bilal Xhaferrit: “Përtej largësive”
*Titulli i origjinalit: “Largim”
Përgatiti: ObserverKult
