Ju ftojmë të lexoni një cikël të zgjedhur poezish të Edi Shukriut.
FATI QË NUK ISHIM ZOGJ
Sulmi i policisë serbe në lagjen Ulpiana të Prishtinës, 25 shkurt 1990
Ora policore: 21.10
Dritat e qiriut
Përshëndesin hënën
në orët e ngujimit
Në banesën e ngrohtë
dy terroriste mprehin armët
unë lexoj „Uliksin“
vajza „Borëbardhën“
TV bluan në vete
“Shtëpinë për varje”
Ora policore: 21.30
Vetëtima çan qiellin
e predhat nga tanket
vjellin zjarr
në bebëzat e syve
Nata bëhet çmendi
e egërsisë së shekujve
dhe futet në banesë
pa fije turpi
Plumbat lotësjellës
përhapin helm
e nuk di
ka më shumë në ajër
apo në brendi të mitrës
Frymë, frymë!
tmerrohen muret,
vazot lotojnë dhunshëm,
qiriri drithëron vdekshëm
e Satiri zhvesh lëkurën
Frymë, frymë!
klith për veten
si bishë njerëzore e pashpresë
duke harruar frytin
Ora policore: 22.30
Nuk dëgjohet më cicërimë
zogu njëjavësh i ditëlindjes
ka shtrirë krahët
e përshëndetjes së fundit
Ëmë e bijë
hidhemi në përqafim –
loti i hidhërimit
dëbon lotin e helmit
lotët e frikës
bëhen lot dashurie
në natën e egërsisë serbe
Fati që nuk ishim zogj!
LIGJI I HAMURABIT
Neni 226: Nëse kirurgu… e shlyne damkln nga robi, le t’i priten duart.
Neni 282: Nëse robi i thotë të zotit: Ti nuk je zotëria im, le t’ja prejnë veshin.
Neni 231: Nëse është mbytur robi, le të ipet robi për rob.
Në mbështetje të nenit 226
të Ligjit të Hamurabit,
ditën e djeshme
gishtërinjtë m’i shkurtuan
se damkën e mjerimit
tentova ta bëj të kaluar
Në mbështetje të nenit 226
të Ligjit të Hamurabit,
mbrëmjen e djehsme
më gjymtuan,
se këngën e zogjve
desha nga e nesërmja
ta sjell në të sotmen
Më vranë në mëngjezin e sotëm
dhe në mbështetje të nenit 231
të të njëjtit ligj
më zëvëndësuan sipas tyre
me një rob tjetër
Të mjerët, nuk e dinë se ai jam përsëri Unë,
me njëmijë gishtërinj,
me njëqindmijë veshë
dhe
me një të vetme
dëshirë të çelniktë
të kalitur ndër brezni.
BARESHA E THANËS (NEXHMIJE PAGARUSHËS)
1. (Erë e malit djepin përkundte)
Në mjegullinën e lartësive
kreshtat e Pagarushës ndjenin
se
në prehër një lindje mbanin
Erë e malit djepin përkundte
pranë vatrës foshnja
ninulla vetes i këndonte
e
në prag të njohjes
mësuesi me shkronja në zemër
e peshë mbi supe
ç’është dashuria mësonte
Historinë e Pagarushës
bilbilat e nisën,
këmbëzbathur shpatijeve
Me rritën e gërshetave
zambakët e Prizrenit u gërshetuan
e kalaja jehonën
e zuri në gji
2. (Tretë në ne)
Këngë
trete në ne
nga ne vrujon jehonë:
aromë dheu kosovar
ah flladitës në fushën
mbarsur mall
gurgullimë burimi që miklon thellësitë
dhe çon peshë shekujt
Ngjitesh Bjeshkëve të Nemuna
me plakun që ruan kohët e kulçedrave
Zbret në mriz me nënën
që në pështjellak fsheh ditët e urisë
Ti je ajo “Ani mori nuse” që
në heshtje i pëshpërit dashurisë
dhe zgjon mallëngjimin në skajet e botës
3. (Në gjah të bukurisë e dhimbjes)
Pallatet grishnin
zgjodhe Olimp
kasollet tona
Në kohë
zure frymë shqiponje
në lartësi e shpure
Bareshë apo Hyjneshë
të të them
o bijë e hynjeshës Thanë?
Endesh përherë Zanë
fushave të mbarsura
e zemrave bjeshkëndritura
në gjah të bukurisë e dhimbjes
NALTËSISË SUAJ
Thua se më njeh,
se na njeh,
se…
Mos u zemëro që të them,
po Ti më gënjen…
E dij, ti më sheh si njeri,
po vallë, a din çka ndjej?
E përcjell turmën kur kalon,
po ke menduar si jeton?
S’të kam parë kurrë,
por të njoh më mirë se ti mua.
Si ti, kush s’do t’jetojë n’re të bardha,
të flutrojë në gëzime t’arta?
Dëshirojmë t’gjithë
por jo mbi mjerimin,
ëndrrojmë t’gjithë
por jo mbi trishtimin.
Ti atje “që më njeh”,
eja, dergju këtu me mua, me ne…
se vetëm atëhere do të njihemi, do të na njeh.
PËRTEJ VETES
Përtej vetes me flatra ngrihem
zdirgjem errësirave të ferrit
nga thellësitë e kohës
njomem e ngopem me urtësi
e rrënjët kalben
thera shkurre e egërsirë ngel
shçirrem pa frymë sy zgurdulloj
përtej vetes me flatra ngrihem
se si më rrëmben marri e kohës.
KTHIMI NË PRIZREN
Ec përgjoj
në skuta kërkoj në ajër
diku janë strukur
e frymojnë
dëgjoheshin denbabaden
rrugëve të moshuara
hapëronin
deri te dyqani në Arastë
përreth Shatërvanit
e nxitonin tutje
S’është e mundur të zhduken
të gjitha llapashitjet e këmbëve
të zbathura
trake-truket e nallënave
e gjurmët e këpucëve me shoje
gjallërojnë
shtresumet e karabojës
te rrëzët e ledheve
frymojnë nga kalldërmi i çrrënjosur
e rikthehen nga pullazet e përgjumura
vrujojnë nga arkadat e rempujve
e hapërojnë në kohë
gurët e hamamit
i thithin në vete
e motohen
TAKIM ME DETIN
(pas luftës në Kosovë)
Kur e sheh detin
vështroje me dashuri
si për herë të fundit
Nëse e sheh përsëri
herdokur
kujto se ndërkohë
ke mundur
të mos jesh
NGA MITRA E DHEUT
Dhembja e ringjallur vrujon
nga mitra e dheut
Shungullojnë thellësitë:
Durim… Durim…
të mos erret udha
t’u hapë shtigje të paudhëve
Durim! Uturin thirravajshëm Nëna
Durim tej durimit
se nata është e stërgjatë
e drita e agut ka zënë diku në thua
Durim! Përbejnë ninulat
Përben Syri i Mirë
që lë shtigje të ndriçuara
t’i theqafë të pabesët
Durim! Kullon qumështi
i gjirit të gulçuar
të mos gufojë gjaku nga dejt
Nga mitra e dheut
gulon urtia:
Durimi ka kufi
ObserverKult
Kliko edhe:
