Ju ftojmë të lexoni një buqetë poetike nga Aziz Mustafa:
AUTOPORTRET FUTURISTIK
Nëse unë Aziz Mustafa e mashtroj vdekjen deri në vitin 2062
pas Krishtit torta ime e ditëlindjes nuk do të mund
t’i zë 95 qirinjtë
Në retrospektivë do të mendoj se si nuk paskam pasur kohë të vdes
Kërrusur do të jem nga ecja vertikale sytë 95% të dëmtuar me ca syze sa fundi
i shishes së “Coca-Cola”-s
Veshët me një aparat auditiv digital
Do të urinoj nëpër një kateter silikoni Folley 20 mm
Nuk i paramendoj gjërat ireale a do të jenë ende ireale
Do kem veshur blue jeans të shekullit njëzet
Do të lexoj poezi në orë letrare nëse nuk do të ma kenë
hequr laringun e zemrën do ta mbajë gjallë me karditonikë
nëse nuk do të ketë më dashuri
Do të shkruaj ende poezi apo
një prototip të saj për lulet e akuariumeve dhe për fluturimin
Do të shkruaj për fëmijët që plaken në moshën 20 vjeçare
dhe për delet kibernetike dhe klonimin në lagjen e poshtme
dhe armën gjenetike në vend të fushave të minuara në luftrat
mes popujve të vegjël në një qoshe të gadishullit që dikur quhej më një emër të çuditshëm Ballkan
Dijarti im do t’i ketë atëherë 63 vjet i vdekur dhe nuk do të plaket si unë dhe mëma e tij e mirë
Do të filloj të pi duhan sepse do gjendet bari për kancerin mushkëror me qeliza të vogla Do të kem kaluar një luftë një meningjit viral dhe kushedi sa labirinte sallash operacioni Tërë arna do të jem pos shpirtit
Ende nuk do ta kem shkruar traktatin për amshimin
Deri atëherë nuk e di a do të më duhen testiset
Ndoshta do të jem klonuar për hatër të një gjeni të lashtë arian
Kohës do t’ia nxjerrin gjuhën
Nuk e di a do ta kemi kapërcyer vetveten
Nuk di a do të ketë kuptim gruaja gota dhe gjithçka që fillon me germën “g” duke mos futur këtu gomarët
Ne do të vazhdojme të bëjmë dashuri të zjarrtë në internet me vetminë tonë të thellë Fëmijët në kushedi çfarë valësh do të na thërrasin
Nga cili planet vallë do të eksplorojnë të kaluarën e botës
Nuk e di a do të jam ky që jam sot
Nuk do të jem ndoshta fare njeri
Do të jem poezi
TË DIELËN NË MËNGJES
Ngritu ashtu e virgjër
Pi ujë dhe merr frymë
Përjeto mëngjesin
Ai le ta sjellë kafen te shtrati
Ti pije dhe ëndërro ngrohtësinë
E gjymtyrëve të mia mendo pastaj
Se në arabi është ditë pune është
Si e martë dhe vikendi është larg
Shiko majat e alpeve nga dritaret dhe ndonjë
Flutur të vonuar hapja dritaren dhe shpirtin
Shkruaj në tastaturë për ëndrrat e pacenzuruara
Le të kenë afshe kafshime dhe klithje le të kenë
Gaz jetë dhe dritë si mëngjesi i të dielës
Pastaj kur të të marrë malli për frymën time
Vëj duart para gojës dhe fryj fort
Ajo që të kthehet dhe t’i mbush mushkërite
Është fryma ime dhe puthja dhe shija e jetës
Së të dielës në mëngjes
LETËR DARDANËS
Është tmerr është më shumë se tmerr
se si gjërat e mira janë përherë të huaja
psikoanalitikët e trentë frojdi sidomos
përherë kanë të drejtë e ti Dard-Ana nuk e don atë
edhe unë kam filluar ta urrej shkaku yt
ti nuk i don këto vargje e edhe unë
kam filluar t’i urrej çuditërisht po më duken disi
si pula të nukta dhe vërtetë nuk kam dashur
kurrë t’i besoj epshit së paku jo në rastin tënd
Dardana pasha sytë e mi të përgjakur
flutura ime nuk është turp të puthësh hijet e natës
as të pështysh yjet nuk është turp besomë
është tmerr i thjeshtë se si në mua po fiton
djalli e ëngjëlli po më rri strukur
në një varg që kurrë nuk do të botohet të kam
paralajmëruar ruaju nga gjenitë dhe
budallenjtë ruaju më shumë vetes
dhe mos u fut në vorbull marramendja është
një sëmundje e keqe më e keqe se AIDS dhe se
ethet e minjëve të merr mendët
e humb drejtimin rrëzohesh dhe keqas përgjakesh
të çmend e ti Dardana nuk ke nevojë për çmenduri
më mirë çmendu në letër shkruaj poezi të çmendur
gënje veten dhe të tjerët më lehtë e ke në këtë botë
më së miri kalojnë rrencat hajnat dhe të pafytyrët
këndoje përditë „Yesterday“ përherë do të ketë një dje
për një nesër nuk jam i sigurtë këndoje pra e të të
sjellë në një pikë dhe në një vend të caktuar ku ne
nuk kemi qenë kurrë kanë qenë shpirtrat tanë kanë qenë
fëmijët tanë kanë qenë shpirtrat e prindërve tanë
djalli e marrtë vetëm hijet tona kanë qenë të betohem
për sytë e mi nuk do të ketë kurrë më sot
ekzistojnë vetëm nesër dhe dje
e dje do të jetë dymijë vjet më parë nën një dardhë
të Dardhanisë e ngulfatur nga terri e unë e ti Dardana
do të jemi të zhbërë një hiç eterik do të jemi
tmerrësisht të lirë nga njëri-tjetri
padurueshëm të lirë
KREJT ÇKA TË DUHET ËSHTË DASHURIA*
( për J.L.)
Dje ishte e dielë me shi qershori
Dhe pos dashurisë që ishte një
“lojë aq e lehtë për tu luajtur”*
Nuk kishte asgjë për të qenë
As verë as gra as det
Rëra e shkretëtirës nuk llogaritet
Për zotin asgjë pos tingujve dhe puthjeve tua
Ishte si duket 14 qershor 1967 e unë isha
Një fetus i çuditshëm shtatëmuajsh
Shkelmak i parehatshëm thotë Shifa
Aso kohe doja të isha binjak me ty
Ishte po ajo e diel pasdite me ajër
Qind për qind lagështi unë dëgjoja po këta tinguj
Dhe derisa sillesha rreth sistemit tënd
Diellor ëndërroja parajsën
Pastroja shpirtin dhe sytë
Nga ndytësirat dhe gjaku
Dhe vargjet mesatare
Nga dritarja me grila kërkoja atë pamje
Të atij këndi të lënë të Dardanisë
Ku asgjë nuk na duhej
Pos ajrit dhe dashurisë
Që ishin bërë një
Si unë dhe ti
*vargje të këngëve të bendit “Beatles”
PO VDESIM NGAPAK EDHE PAS VDEKJES
ndihmë po kërkoj nga ti imzot
që në shpinë ke hudhur gurin e sizifit
pesë mijë vjet kaluan e në të të njejtën tavernë
pihet verë e lirë këndohet e njëjta këngë e
lavirja tregon këmbët dhëmbët e prishur dhe
brekët ngjyrë rozë para se të bjerë mjegulla
ndihmë imzot po kërkoj derisa po vdes nga vjellja
i helmatisur duke pritur alter egon që vjen me një
fletë të grisur në xhep art postmdern për ecjen vertikale
po vdesim ngapak edhe pas vdekjes pa para pa verë pa gra
kanceri po na i lodron nënat kur po don ai
virusin e AIDS-it po e importojmë me dashuri të blerë
ndihmë po kërkoj se nuk e di çka po flas
është ky zëri im apo i kipcit që më rri në pasqyrë
në cilin teatër po luajmë kufomat tona
të çmendur nuk po dijmë apo ejakulojmë apo po vdesim
krishti ende nuk ka zbritur nga kryqi e vetëm edhe
një muaj para dymijëshit ka pesmijë vjet që dëgjohet
i njëjti ritëm tam-tamesh mbi kafka robërish të dënuar
për të qenë viktima në këtë dhe në botën tjetër
po më pëlcet truri imzot a më kupton
nuk është nga birra leximi i gazetave as nga gripi
është nga diçka pa formë pa trajtë e pa shpirt
si frymëzënja ime që nuk gjen derman te mjeku e te dreqi
është diç që fluturon në ajër më miza dhe duhmën
e të palarave pas koitusit të flliqur
më fal imzot për këto fjalë të rënda që nuk i bart as letra
më fal unë duhet të ikë se dashuria po pret të blejë këpucë
në dyqanet e mbyllura e në mitër bart gjenet e mia
do t’mi sjellë në jetë bashkë me mimozat e verdha e atëherë
nuk do të ketë mjegull që del nga meskëmbëve të
lavires në tavernën pesëmijë vjet të vjetër
KUR TË KAM
të kam në dhomë Liri
të puthë ethshëm me epsh
buzët mi përgjakë me zjarr trëndafilash
të kam përpara të zhveshur të freskët lirike
unë jam posesiv deri në absurd dhe vetëm i yti
e ti je e të gjithëve bile edhe e atyre që nuk të meritojnë
të pështyjnë të përgjakin dhe të përdhunojnë
të kam në dhomë Liri
përjashta është mjegulla dhe ora policore
qentë kanë dalë nga metaforat
bile edhe qeni im i metaltë
nuk më duhet më kur të kam ty
e ti je e imja me trup e shpirt
prandaj as poezia nuk është si më parë
as dashuria as atdheu
tmerrsisht është ndryshe të shkruhet alfabeti i dhembjes
kur ty të vjen aromë analgjetiku dhe sedativi
mehlem magjik me fletë kanabisi
të kam në dhomë Liri
ti je aq e bukur dhe aq hyjnore
unë jam posesiv i dehur dhe i yti dymijë vjet vonesë
dhe e ndjej se është tmerrësisht ndryshe
të shkruhet edhe kjo poezi
kur ty të kam Liri
AJO ËSHTË E IMJA
Ajo është e imja vetëm e imja
Ashtu e vogël e zbehtë dhe e brishtë
Është e imja kur i dridhet flegra e majtë e hundës
E askush nuk e vërën këtë as nëna që e ka lindë
Kurdoherë është e imja edhe kur nuk e kam
Kur lëmon nënbarkun edhe kur aborton e përgjakur
Njerëz të verbër si nuk shihni nënshkrimin e saj
Në ballin tim të rrudhur dhe shkëlqimin e syve të saj
Dhe dhembjen e përbashkët aq të ëmbël
Ajo është e imja dhe është hyjnore si dashuria e saj
Vetë perëndia ma dërgoi dhuratë
Në ditëlindjen-ditëvdekjen e hazreti Isës
Isha i ri dhe i pamësuar
Deshta ta hudhja si një margaritar
Të mbështjellë me një gazetë të vjetër
Prandaj jam sëmurë nga moralitisi
Nga çmenduria jam agraisur në çmendinën time të fildishtë
Dhe më dëgjoni si qirrem me tërë gurmazin:
Ajo është e imja ajo është e imja
Edhe kur duhet me Gabimin e saj të parë dhe të vetëm
Edhe kur ledhaton frytet e z.Gabimit
Është e imja kur të fshehtën tonë e mban në gji
dhe mbështjell dhembjen dhe të vërtetën me të qeshurën e saj
O ajo është Virgjëresha o të verbër
Që do të lind një fëmijë të quajtur Dashuri
Pa racë pa komb pa moshë ligj moral gjini
Do të lind një Gjeni që të shpëtojë botën
Nga urrejtja
Ajo është e imja
Një gjeni
ObserverKult
