Ju ftojmë të lexoni një cikël të zgjedhur poezish nga Ramë Oraca:
RAPSODI SHQIPTARE NË TRI PAMJE
I
mes tokës e qiellit
në kufi me Zotin
veç shpirti i saj gjallëron frymën
që të marrim udhë për të bukurën e dheut
kushedi që sa shekuj udhëtojmë brenda vetes
assesi të arrijmë tek e nesërmja
sa herë u nisëm te njëri-tjetri
diçka e padukshme bubulloi midis nesh
mijëra vjet ra i njëjti shi
e mbetëm pa e shuar etjen
II
kahdo që niseshim
rigonin kujtimet e shkretueme
si vasha mbi gjergjef për unazën e këputur
nga etja e madhe
u bëmë si të huptë nën shi të huaj
ishte e ndaluar të këndosh vetmevete
krejt lëngun e shpirtit e shtrydhëm
për të parë cilin e kemi më afër
në kufi me Zotin
III
ajo kishte mbërri para nesh
e qullur me llohë shiu
lëshoi rrënjë si guri në vend të vet
me rapsodi zogjsh i dha shpirt pranverës
për të gjitha etjet e pashuara
ajo mbytet në lot zogjsh
për këngën e këputur në sqep zogu
tani në këtë kohë etjesh të mëdha
në njërën dorë e mbaj pranverën e hershme
në dorën tjetër kam frymën e saj
që s’dua të bëhet kënga ime e fundit.
PËR TY
me afshin e frymës për ty
përnatë i gjallëroj fjalët e heshtura
që më rrinë pezull
në portën e galtinës sime
ti erdhe si zog i trembur nga ëndrra
që fluturon nëpër të tria kohët
e nuk të shteron drita
ti nuk je ajo
që iu shkrumbuan buzët
nga etja në kuvli
kushedi sa herë
i kemi rrëfyer njëri-tjetrit
për fatin e pafat
për frymën e humbur
për ujin e vdekur
për sytë e shpresës
të gdhendur në galinë
ti erdhe andej nga s’vjen njeriu
tejpërtej i çave shtrëngatat
pas mijëra vjetësh
me të njëjtën fytyrë
erdhe që t’i kthehesh vetvetes
në sytë e mi të vyshkur
tani kam drojë të shuhet ky kujtim
pa e nxjerr ofshamën e fundit
që ta shkund brymën e zemrës
të lidhur për frymën tënde
nuk e di me çka ta shuajmë etjen
pa i trembur hijet tona
që duan të hyjnë në njëra-tjetrën.
POEZIA
veç shpirti i saj e gjallëron fjalën
që të marrim udhë për të bukurën e dheut
ajo vjen si rrebesh shiu
vjen prej atje ku s’mundi të fluturojë
as zogu i diellit
kushedi sa herë e kemi ëndërruar veten
duke pritur etjen e saj
që t’i kthehet dhembjes sonë
mijëra këngë e vaje ia përcollëm
e ajo bëhej edhe ma e bukur
përtej syve tanë
secili prej nesh e duam për vete
shpesh i vëmë vetes dhe flatra engjëjsh
nga krimbat bëhemi flutura
e nuk dihet edhe në sa mënyra
shndërrohemi në çfarëdolloj
derisa dehemi nga mungesa e saj
madje bëhemi dhe të çmendur
veten e pagëzojmë me emra hyjnish
që lindin e vdesin brenda nesh
ajo të gjithëve na e fal zjarrin e dashurisë
që t’i bëjmë dritë fjalës
për ta nisur këngën e këputur
përherë etja e saj do të na mbajë zgjuar
me sy kah sythat e dritës
që nuk shuhen kurrë.
MIRUPAFSHIM FATI IM
hape atë perde të vrugët e dashur
i sheh të huajit si vijnë madhështorë
kërkojnë burime të reja gjaku
në luginën e lulëkuqeve
e sheh në majë të atdheut
feniksi paska ngre çerdhen e dritës
me cukla të shpirtit tonë
mbulomi plagët e dashur
mos ma lë kokën të varur në dritare
nesër do të agoi dita me emrin tim
shkunde më atë tel të ndryshkur kitare
nisma këngën e këputur
për atë pushkë habertare
e sheh fatin e fatit tonë
e sheh si e valëvit era në ajër të sëmurë
e ne ruanim baraspeshën e urës pa udhë
që u bë kryq e tërthor
s’di cilat fjalë t’i përzë nga mendja
si me çengel diçka po më tërheq
në kufi me zotin tonë
gati u bëmë të huaj nën këtë kulm
e gjithë kjo shtrëngatë pa stinë
kërkon plumbin e humbur në plagët tona
mos më lë t’më zë gjumi e dashur
sonte do të festojmë me engjëjt e lirisë
le të gëzohet edhe zoti sonte
sonte do të pimë në emër të dashurisë.
REKUIEM PËR SHPRESËN
sa e sa shekujt u nisën te ti e nuk u kthyen
tash askush s’të ëndërron në këtë kohë
ecim nëpër udhë me hije zvarranikësh
që të kthejnë me sy shpresëhumbur
mund të jemi parë dhe kemi heshtur e dashur
diku nëpër stacione të pritjeve të mëdha
jemi takuar edhe në sheshin e kryengritjes
i kemi shpërla fjalët nga ajri i sëmurë
askush s’na paska njohur nga turma e pazotë
edhe pse turreshim gjurmëve të lirisë
ti arrite para se të mbërrijë fati i paemër
që po na ndjek damarëve të gjakut tonë
tash nuk di si t’ia bëjmë udhëtarja ime
jemi bërë pikë e pesë si vezët e qyqes
kotemi midis dashurisë dhe ëndrrës
presim të nesërmen që të qelë pula e zezë
kështu sillemi e pështillemi si terziu pa penj
arnohemi me thashetheme bythecësh
dhe presim gjatë në radhë për një pikë drite
që ta gjejmë pikëtakimin me vetveten
të gjithë të vramë pahiri nga pagjumësia
shoshë ia kemi bërë trupin vetvetes e dashur
s`kam ku të çoj pos në copën e qiellit gri
atje dhe zoti do të lotoi për vdekjen tënde.
ELEGJI PËR EJUPIN
(Tim vëlla, që vdiq aksidentalisht në vend pune)
ende në qiell ia shoh fytyrën
që ndrit si xhevahir në fund deti nuri i tij
ai ishte më i gjalli ndër ne
ballë për ballë u dilte dallgëve të jetës
bashkë me pëllumbat e vendlindjes
lozte me fishkëllimat e erës
një grusht dhé e përziente me do pika ujë
si guralecë e mbante në dorë
për ta rritur bimën e shpresës
që zvogëlohej në sytë e nënës Sabë
kur e përcillte për kurbet
i ngarkuar me etje dashurie
iu kthye fjalës së dhënë
aty ku nisi fëmijëria e tij
i shkriu djersët e ballit për një copë diell
kushedi sa herë e ndau vetën me të tjerët
për një hise të vogël gëzimi
një të shtune pas drekës zezonë
dyzet e tri pranvera dhanë shpirt
kur tokë e qiell u përplasën
nga pesha që i pikonte vdekje mbi kokë
po atë ditë m’u këputën dy krahët
nga diçka e padukshme u rrëzova përtokë
edhe kur dola nga varri i tij
ai tani jeton në qiell
shpesh më vjen mysafir në ëndërr
kuvendojmë për ngjyrat e lotit të shpirtit
të vëllait për vëlla.
ObserverKult
Lexo edhe:
CIKËL POETIK NGA NEVIANA SHEHI: VDEKJA E ULLIRIT TË LASHTË DHE DALLËNDYSHES ÇAME
CIKËL POETIK NGA EMIN Z. EMINI: VESHUN ME FUSTAN DJELLI
