Ju ftojmë të lexoni një cikël të zgjedhur poezish nga Shazim Mehmeti:
AGIM, ÇAST DELIRI…
Përtej dritares,
tutje majëmalit
dita qet krye.
Si zog i sapolindur,
sytë i përpëlit agimi.
Derdhur, derdhur
flokënajë e pasgjumit,
e mbi shtrojën ngjyrëvjollcë,
shpluar m’shpërfaqet
trupi yt i ëndërrt,
i bardhë, i hollë, i njomë –
lule trazimi.
Dritarja të vëzhgon.
Rrezja e parë e dritës
hollë-hollë ta prek barkun.
Një flutur zbret, ulet
mbi gjirin tënd.
Ta trazoj
këtë flutur ëndrre?…
Oh, jo, jo!
As pahiri!
Madje,
edhe kjo dorë
e ngrohtë
e prekjes,
mund ta zhbëjë
këtë çast deliri!…
DRITA ËSHTË NJË TRËNDAFIL I BARDHË…
Shpirt!
Drita është
një trëndafil i bardhë
që çel n’mëngjes,
venitet n’mbrëmje.
Dhe çel sërish
n’mëngjesin tjetër,
dhe mbrëmjen tjetër
venitet sërish.
Eh,
edhe ti, si drita
një trëndafile e bardhë je:
venitesh, lëvaresh.
Por,
t’vjen, t’mbështjell hija ime,
t’bie fryma ime n’vesh,
të pëshpërisin flokësh
hukamat e mia,
lëvrijnë gishtat e mi
mbi lëkurën tënde,
mbi barkun tënd piano,
dhe venitja t’humb.
Të lëpin gjuha ime,
dhe ti nis shkëlqen.
Zhytem, bëhem ujë
në trupin tënd,
dhe trupi yt këndon…
Drita është uji i vetes,
Zemër,
unë jam uji yt…
GRUA!…
Grua!…
Po pra, grua!…
Mëlmesë e jetës.
Limfë rinimi,
që ua bën të mundur ditëve
shumëzimin edhe shkuarjen
tutje në t’ardhme.
Ajo ç’u lë shenja gjaku
shekujve të pambarimtë
t’dhimbjes e t’gjakut.
Pranvera, nga fillimi n’fund,
e të gjitha stinëve.
Pranvera edhe e dimrave
më t’acartë t’mendimit.
E qorrit, drita je, grua –
formë e shpirt,
shpirt e formë –
dritë e lagur.
Dritë përthithëse
e shndërrimit më ndijor.
Shprehësì e lakuriquar
e bukurisë hyjore.
Acar e zjarr – grua –
zjarr e acar.
Acar i zjarrit të gjithë zjarreve.
Zjarr i acarit të gjithë acareve.
Kripë e plagës, kripë e bukës.
Frymë, frymë e frymës.
Frymë, përherë e munguar,
edhe kur je
me shumë, shumë frymë.
Frymë që t’deh, t’përthith
deri n’harrime,
deri n’përcëllime…
Grua, pra!
Po pra, dritë –
dritë lakuriqe!
Më e përkryera sajesë
e dëshirimit
të Zotit n’Tokë!…
SA HERË MË PREKIN BUZËT E VDEKJES…
Sa herë më prekin
buzët e vdekjes,
shfaqet në derë,
më shpëton ajo.
Eh, e patëmetë si është,
kur bën e vjen
shpëtimtarja ime,
kur bën e zhvishet,
trupi i shpërbëhet,
trupi i shndërrohet
në tufa zogjsh.
Mbushet
dhoma ime bohemiane,
e gjitha, me zogj.
Fillimthi,
i zgjatet disi hunda –
përmasë sqepthi
i merr majëhunda,
majëhunda i merr
përmasë dëshirimi.
I zgjatet, më pas, qafa,
i bëhet qafa zog.
I ndizen sytë
si zjarre nate.
I festojnë gjinjtë,
i këputet beli,
zogj i bëhen gjymtyrët,
puplat, shputat, mishi.
I mjaltohet gjuha, zëri,
i këngëzojnë fjalët.
Rinohet, shumohet
ajri i mirë i dhomës,
teksa më zhvesh, ngadalëtas,
gjithë këndim.
Ma zhvesh nurin, lëkurën,
edhe hanë zogjtë e saj,
pangishëm hanë
mbi mishin tim.
E ndjej qukitjen
e sqepave t’afshit,
edhe lumturohem përvdekshëm
n’atë shpërbërje t’ëmbël.
E ndjej qukitjen
e sqepave t’afshit
dhe bëhem po aq zog.
E ndjej qukitjen
e sqepave t’afshit,
edhe nis e ha,
pangishëm ha
mish të butë zogjsh…
(Ç’është e vërteta…,
ç’është e vërteta…,
ka, edhe ajo,
një të metë të vogël:
ca bark… ca bark ka,
por edhe barku i hahet…)
ObserverKult
Lexo edhe:
