Nga Ilnisa Agolli
Elona Agolli, bija e Dritërosë, është duke çelur nostalgji nëpërmjet facebook-ut çdo ditë. Elona po derdh nga ca mall faqeve të ditarit që po krijon me aq dashuri rrjetit, duke mbushur në këtë mënyrë atë pjesë të boshit me kontraversin tjetër: fotografitë…
Duke mbushur mungesën e figurës së të atit, atij kolltuku me konture të arta ku rrodhi një tjetër botë dhe e rimishëruar në njëfarë mënyre, për ta ulur sërish aty. Për ta rishfaqur dhe një herë, mes tymit të cigares dhe poezive, albumeve, letrave dhe dorëshkrimeve.
Elona, ulet sërish përballë të njëtës take-tuke që i mungojnë ato bishta cigaresh dhe mendon. Mendon për të! E në këte mënyrë, kaq elegante, këtë mendim e ndan me ne.
Një lumturi kjo e cila, si duket, heshtjes së asaj dhome i jep tjetër nur.
I jep “Fjalën”.
“Përherë pranë”, shkruan ajo.
Natyrisht, meqënëse jemi tek fjala e cila nxjerr fjalën… përgjatë këtij rrugëtimi në nostalgjinë e Elonës dhe këtij malli që djeg ende gjakut, me të drejtë, Mentor Nazarko, lidhja e të cilit me Dritëronë qe tejet e ngushtë, ai kapërcen zjarrin duke më thënë përtej linjës së telefonit: “A i pe fotot? E pe Dritëronë sot?”
E, kështu e ndjej tek humb dhe Mentori, nostalgjisë së tij dhe fletësh ditari, tek tregon një dialog të tyre rreth pesëmbëdhjetë vjet përpara:
– Dritëro, do të m’i japësh mua kujtimet?
– Kam vetëm një problem, -përgjigjet ai – që ata…janë ende gjallë.
Me të drejtë, -vazhdon Mentori,- unë do të dëshiroja t’i shpalosja të gjitha kujtimet në formë dialogu, por ai donte që të botoheshin pas vdekjes.
Ai ishte nje gjeni i ndrojtur, Ilnisë. Një njeri që nuk donte të lëndonte njerëzit. Ai e dinte që ata që shkruanin kujtime, sa ishin gjallë gënjenin. E kupton? Ishte i vërtetë dhe në këtë pikë.
E mos harro,- tha në fund,- këta njerëz ishin njerëzit më të rëndësishëm të vendit!
Andaj, pyetja rrufe që më shigjetoi mendjes ishte pikërisht: “Cilat ishin kujtimet e Dritërosë? “
