Poezi nga Dan Denton
unë jam nga
një gjeneratë klishe
nga një qytezë klishe
në Miduest
ku ata përnjëmend
na kanë shpëlarë trurin
me arsimin publik të klisheuar
se djemtë nuk qajnë
si edhe me çdo gjë tjetër
si me vakinë e falënderimeve
dhe kushtetutën
si për shembull se Amerika është një vend i lirë
plot me kontrolle dhe ekuilibra
më kanë kuptuar
se djemtë nuk qajnë
është edhe një tjetër
rrenë e madhe
deri në moshën 30 vjeç
kam qarë sall
kur zemërimi ma ka
këputur shpirtin
dhe m’i ka nxirë mushkëritë
por që atëherë
kam qarë
nga pak çdo vit
kam mësuar
se lotët e gëzimit
janë të njëjtë
bash si të trishtimit
ama kanë shije më të mirë
kur ta zënë frymën
mbrapa
fasadës së secilit dai të çartur
kam mësuar
se syzet e diellit
ndihmojnë fytyrën e pokeristit
bile
kur aksionet
vlejnë më shumë se paratë
kam kuptuar
se Amerika është një gënjeshtër
se djemtë qajnë
dhe se edhe daiut të çartur
mund t’i shpëtojnë lotët
gjatë krizave mendore
dhe në funeralin
e ndonjë miku
të mbytur nga varësia
kam kuptuar
se një grusht lotësh
mund të japin forcë
dhe të sjellin të qeshura
kam kuptuar
se lotët
mund të shërojnë
dhe të shpëlajnë
një zemër të pistë
ama po ashtu kam kuptuar
se lotët
janë si TV kabllor
si këpucë të shtrenjta tenisi
si një zinxhir i ri ari
lotët janë si
garancia e zgjatur
në automobilin tënd
mund
të kalosh edhe pa ta
dhe kur
nuk mundesh t’ia mundësosh vetes ata
zor se do të
mungojë ndonjë gjë
Përktheu: Fadil Bajraj
ObserverKult
Lexo edhe:
