Rrotull Vezuvit ecën shpenguar,
mbi hirin shkel pa drojë,
s’mendon për llavën tek sheh kraterin,
çdo gjë e merr si lojë.
Veç një vullkan je dhe ti vetë,
një llavë brenda vetes mban,
mban urtësi edhe përçartje,
njëherësh fllad edhe tufan.
Flaka, prushi, llava na mësuan,
një tjetër syresh Feniksi na e dha;
prej hirit (ri)lind jeta vetë,
dhe dashuritë e mëdha.
Përqark kraterit sillem dhe unë,
veç mendja m’ikën n’arrati,
s’e s’më magjepsi jo Vezuvi,
sa ç’më magjepse ti!
