Mëngjesin e nisëm me shaka, unë dhe “djali i vogël” Bleroni – edhe pse nuk është më i vogël, por si t’i heq unë vetes atë luksin e rinisë? Kur e quaj ashtu, ndjehem sikur jam edhe vetë pak më e re. Është si të mbash një pasqyrë që të mashtron, por ti e do mashtrimin.
“Pse mami, peshkaqenët janë të shëmtuar se janë aq agresivë?” – më tha. Dhe, vërtet, logjika e tij ishte e hekurt. Peshkaqeni i shëmtuar, delfini i bukur, dhe njerëzit – të ndarë në dy kategori: ata që kafshojnë dhe ata që buzëqeshin.
Pastaj filluam krahasimet, që mund të zgjasin sa gjithë jetën. Se bukuria, për mua, është krejt relative. Një delfin duket i bukur sepse ne kemi vendosur të admirojmë lehtësinë e tij në ujë. Një peshkaqen duket i shëmtuar, sepse ne kemi vendosur të frikësohemi nga dhëmbët e tij. Në fund të ditës, bukuria është një marrëveshje e heshtur mes shijes sonë dhe asaj që duam të pranojmë si të bukur. Fatmirësisht, Zoti i shpiku shijet e ndryshme, përndryshe do të ishim të gjithë duke garuar për të njëjtën fytyrë, të njëjtin trup, të njëjtin buzëqeshje. Sa e mërzitshme do të ishte bota!
Por kur vjen puna te sjellja, aty faji bie mbi prindërit. Thonë se gjithçka nis në fëmijëri, dhe është e vërtetë- vetëm se karakteri i njeriut e bën lojën e vet, ndërton vetveten me kokëfortësi. Edhe peshkaqeni ka mësuar të mbijetojë, po ashtu edhe delfini. Njerëzit, në fund, nuk ndryshojnë shumë.
Unë e them me bindje: mbijetesa është bukuri. Sepse nuk ka grim, silikon apo filozofi që i afrohet shkëlqimit të dikujt që arrin të ecë përpara, të qeshë mes dhëmbëve të jetës, e të mbajë shpirtin gjallë. Dhe nëse delfini na mëson të admirojmë butësinë, peshkaqeni na kujton se edhe forca, qoftë edhe e ashpër, është një formë bukurie.
Berlin 23.8.2025
ObserverKult
Lexo edhe:
