Mos qesh me flokët e mi të bardhë,
U zbardhën nga zhegu, nga thatësira e tokës,
Kur prita pikat e shiut e s’ardhë,
Kur josha harenë dhe lindi mëria ndër shokët,
Kur pashë fëmijën e fqinjit të vrarë
Tek pinte ujë e lagte mes vapës flokët.
U zbardhën flokët… Zbardhja në fakt është tharje,
Mungesë lëngjesh mbi kafkën e kokës
Se flokët e njeriut janë bari i tokës.
Po mua, sidoqoftë pak më prish punë kjo zbardhje,
Se edhe tokës punë s’i prish zbardhja e barit dhe jonxhës,
Pasi thellësitë e saj fshehin rezervën e madhe.
Mos qesh, or mik, me flokët e mi të bardhë…
