Sabit Gecaj
Sonte më ré nga dora
e më nuk e mbaj veten as krenarinë e dashnisë per ty
Përherë je ajo jeta e praruar që më trazon bukur
saherë filloj me të prekë me sy
nga ajri si fillim e pastaj me pëllëmben e dorës së shtrime mbi fytyrë
Ai relief që është si mollë e kuqe dashnie
ato drita të syve si ngjyrë portokalli që ngrohin
më ranë përdhe këto ditë
u fshehen në atë tokë të plasun zemre
Por Ti je prap aty
krenaria e ime dhe e stërgjyshërve të mi
je ajo toka që më duhesh edhe kështu e vrame
Je Shqipnia ajo toka që i jep emër e jetë rruzullimit!
