Shqipëria është vendi më i rëndësishëm i botës që përcakton fatet e planetit, ndërsa shqiptarët janë njerëzit më inteligjentë, më punëtorë, më trima dhe më heroikë të rruzullit.
Ky pohim është budallallëk. Megjithatë në rrumpallhane lejohet ta thuash sa herë të vjen ndërmend dhe ta përsërisësh sa herë të intereson.
Do shpallen emrat e spiunëve. Shumë mirë. Por të thuash se në ato lista është, ta zemë, emri im apo i ca të tjerëve që me Sigurimin kemi qenë më të largët se me galaktikën e Andromedës, s’ka provë më të qartë dhe të sigurtë se motrën, gruan, dhe të gjitha femrat e fisit deri në 100 breza i ke karaputana, vet’ je kurvë, fëmijët nuk i ke të tutë por të komshiut qefli me gruan tënde lavire. Megjithatë në rrumpallhanen që e ndërtuat me duart tuaja, s’ka pse të mos ketë faqezinj që thonë edhe nga këto perversitete.
Po thonë se shumica e spiunave kanë qenë nga të përsekutuarit. Çka nënkupton se ideatorët dhe ekzekutorët e persekutimit në Shqipërinë diktatoriale, nuk paskan qenë ata që dinim, çeta e vrasësve që më ’44-ën xhvatën pushtetin, vranë e prenë, dhe Shqipërisë i vunë kazmën, por viktimat e tyre, të internuarit, të burgosurit, të pushkaturit. Zbulimi befasues mund të jetë tmerrues në një shoqëri normale. Por është më se i mundur në rrumpallhane.
Nga stili inekzistent, fjalori i varfër, përdorimi i tre pikave të shurrës, klishetë e neveritëshme soc-realiste, që të nxjerrin mallin e Zërit të Popullit, kuptohet se jo pak nga ata që sot hiqen për konservatorë seriozë, janë ca qesharakë ngrehalucë pa asnjë impakt në publik për të cilët Shqipëria nuk është më e madhe se kafeneja. Ndër ‘ta shquajnë ca gomerë që llomotitin nga jashtë Shqipërisë, ca gjytyrymë që hiqen për gjenialë. Le të bëjnë çfarë u thotë instinkti shtazarak. Rrumpallhania e lejon.
Ka në Shqipëri treva me dhjetra fshatra ku mijëra shqiptarë punojnë, mbjellin, korrin, ndërtojnë shtëpi, kultivojnë vreshta, pinë raki, dehen, dashurohen, martohen, bëjnë kalamaj, trashëgohen. Por kanë një të keqe; Nuk vrasin njëri-tjetrin. Duke mos u vrarë me sho-shoq, nuk prodhojnë lajm. Duke mos prodhuar lajm nuk dalin në media. Duke mos dalë në media nuk ekzistojnë. Për rrupallhanen është më se normale.
Rrjetat sociale po shërbejnë si një mundësi e mrekullueshme për tu mundësuar budallenjve dhe budallaqeve të krijojnë një të dytë, të tretë, të katër, të pestë, të njëqintë, identitet inekzistet por të dëshiruar. S’ka rëndësi se dukuria tmerruese dëshmon krizë identitare llaftarisëse. Rëndësi ka që mes të mirave të tjera, rrumpallhania edhe këtë e mundëson.
Sa qef të jetosh në rrumpallhane. Ku duke u ngutur të vdesësh pa dhimbje, në vend të realitetit të ashpër, sheh vetëm ëndërra të bukura me sy hapur.
