Poezi nga Emily Dickinson
Zemër, ne do ta harrojmë atë!
Sonte mbrëma, unë e ti!
Ti mund t’i harrosh ngrohtësinë,
Unë do të harroj dritën e tij.
Kur t’ia arrish, të lutem thuam’
Që mendimet e mia t’i errësoj;
Nxito! se teksa mbetesh pas
Atë mundet ta kujtoj!
Përktheu: Edon Qesari
———————————————-
Lexo edhe:
EMILY DICKINSON: PO TË THEM QË NUK PRES MË!
E po të them që nuk pres më?
Që porta e mishtë fre dot s`më vë
të vij, të rend, te ti?
Po ta rrëmoj k`të vdekatare,
dhe ku më dhemb të shoh – për fare
të kridhem në liri?
Të na arrijnë, nuk kanë shpresa,
armët na luten, thërret nëndhesa…
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
Lexo edhe:
PETRIT RUKA: KAM NJË LËMSH NË ZEMËR
Kam një lëmsh në zemër,
E s’di kujt t’i rënkohem,
T’ju rënkohem maleve,
Zënë e më largohen.
Mjegull vënë përpara,
Sytë më qorrohen….
T’ju rënkohem grave,
Gratë zbukurohen,
Tek vitet e mia,
Këmbët u pengohen,
Në prag të mëshirës,
Zemrat u ngat’rrohen…
T’ju ankohem këngëve,
Këngët hidhërohen,
Sa shtrohen mbi letër,
Zënë e vjetërohen,
Si plakat në dimër,
Nxijnë dhe sterrohen…
T’ju rënkohem shokëve,
Shokët më rrallohen,
Të gjithë ndrrojnë adresat,
Në varreza shtohen…
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
