qe besa t’kam pas’ thanë
kur m’pate dvet’ njat’herë motit
ti je moira
po besë
mirë e di
nuk m’pate xan
qe pse fjalët e mia nuk i qes n’lum’
fijet e flokut t’and
të grunta
nji nga nji thur i kam çerdhe
kokrrat e buk’s ua kam shkun’
bashkë rritun zogjtë krah’pupluem
qjell’s ia falëm
s’ka qysh mos me t’u kujtue njajo cicërimë
dhimbe e dashnije
kur brofen të ajrët mbas lirije
bash si njajo brufullima jote
qi t’pikte buzësh prej dredhzash t’egra
“me t’than’ t’due, pak asht”
s’ka dert nëse tash veç e ke shti n’dhé
melodinë e ‘malltë muranë ba e ke
prandverën e kenjes prej burri
n’pik’ t’dimnit
mugullue e kam me djellin e syve të tu
thanat gjeth’rame
në kodrën e vorrit t’nuses
m’janë dëshmitare
nëse veç harrue i ke netët e bruzta
kur hangshim mollë nër dritë t’hanës
ti e din
para se drandofille me çel n’mue
oxhaku i kull’s t’em
rrxue ka ken
me gacat e shpirtit t’and qi n’shuplakë t’dorës m’i lshove
ia qita tymin e flakën
e në prush shti i kam xhezvet binake
kafet e mjesit m’i pjek
mba’ mend
kur pahiri e bane faqen e shegtë
me pshtymë t’oxhakut
zo’ sa shumë patëm keshë
e njat’ dit’ m’the
krahun t’and kulm e kam
eh moira eme e mira
tjetra ajo të tana gjithsecila
moira janë
dhe unë i tyne jam kur digjen e mërdhihen
në netët e pagjumëta
jam ai tjetri
brijshpuemuni
poeti
