sot e pashë një grua të bukur në qytet
por për të nuk guxova t’i flas askujt
u ndjeva të isha me fat
me mua nuk qe gruaja ime
*
flokët e diellta si të ishin gjethe vjeshte ia merrte era
takat i lëshonin xixa kah vinte trotuarit
fustani pak mbi gju pak i hapur
ia zbulonte e ia fshehte këmbët e bukura
të gjirafëta
pijanec u përmbyta në ujëra të turbullta
këmishën kaki ia zhvesha me sy
gjinjtë e gjysmëlimontë i avullonin si simitet e fëmijërisë
kur gjyshja i piqte në çerep për kostarët
pa menduar se mund të merrja një plumb në zverk
mace të egër e futa në thesin e dhirtë
në shtëpi e çova
isha i lumturi i botës
dhe e nisa me krenari e teke prej burri 700 derhemësh
e dashur më sill një kafe
tek i dridhej filxhani në dorë
vinte e qeshur me qukat në faqe
sa droja do të shkrihej në çast
si sheqeri për diabetikë që përdorja
tash kur kisha hyrë në moshën e dytë
më pa me sy të dallgtë
dy petale jaseminësh me buzë pikturoi në faqen time ferraçkë
pastaj shkoi pa e ditur se pas la
akull e zjarr
çukitja e saj ma thërmoi guacën e kujtimeve
*
lakuriqe perla vezulloi në dritën e diellit
ajo e bukura e qytetit
shejtanka e para shumë vjetësh
ajo e mira
që prapë sot si asaj dite
njëjtë e pashë
qe gruaja ime
moira
