Për të gjitha ato që vdiqën lakuriq, të rrëmbyera, kokëqethura.
Për ato që më kot thirrën Perëndeshën e madhe
vetëm pse s’patën gojë të flisnin.
Për ato që u therën a dhanë shpirt në rrotën e torturës
për mëkatet e inkuizitorëve të tyre.
Për ato, bukuria e të cilave tërbonte torturuesit;
për ato, shëmtia e të cilave qe dënim për to.
Për ato, që as të bukura, as të shëmtuara s’qenë,
por vetëm femra krenare.
Për gishtat e shkathët këputur me darë.
Për krahët e butë të shqyer.
Për gjijtë e bukur përvëluar me hekur të skuqur.
Për të gjitha mamitë që i vranë
se ndihmuan njerëzit të lindeshin në këtë farë bote.
Për të gjitha shtrigat, motrat e mia,
që morën frymë më lirshëm mbështjellë nga flakët,
duke parë mishrat si u binin copë
si fruta të pjekura mbi turrën e druve,
duke ditur se veç vdekja
do t’i largonte nga mëkati që u lindën femra,
që është më tepër nga çka përbën trupin e një femre.
Përktheu: Maksim Rakipaj
