Poezi nga Erina Çoku
A të kanë qarë të dy sytë njëherësh,
njëri nga gëzimi i gjetjes dhe tjetri nga frika e humbjes?
A e ke ndier trupin të shpërbërë
në mozaikë që nuk puthiten më siç qenë,
shpirtin me njëqind degë të reja
e njëmijë rrënjë të ngrëna,
sytë të mëdhenj, aq të mëdhenj
sa ta nxënë njeriun pa përthyerje,
e ta mbajnë ngrohtë në guvat e lumtura plot lëng?
A ke kënduar ninulla duke mbledhur lule?
A i ke klithur boshit, motit, territ, dritës?
A ke qenë një bishë në kafaz,
një fëmijë në lëndinë, një i moçëm fatthënës,
një njeri, një shpend, një insekt, një gur,
shi në hënë, hënë në mur, mur nën çati
e themel me plasa?
A të janë thyer e ngjitur eshtrat
sa herë zemra ka dalë e hyrë me forcë në kraharor?
A i ke ndier bulat e gjithësisë në trup?
Shpërthyer në spazma të nxehta,
frymë në ftohmë e hi për erë?
A ke menduar se njeriu që do
mund të humbë
një dorë e ti ta duash,
dy duar e ti ta duash,
një këmbë e ti ta duash
dy këmbë e ti ta duash
flokët, zërin, veshët, sytë,
e ti të vazhdosh ta duash,
ta duash edhe të shndërruar
në një pikë të parëndësishme në hapësirë?
A e ke lënë të shkojë duke i heshtur e kënduar?
A e ke duruar mallin duke e mallkuar e uruar?
A e ke ëndërruar duke e kafshuar e puthur?
A e ke tretur duke qarë e qeshur
me vdekje të vogla brenda gjallimit tënd?
A je ndjerë dhe ti një pikë që tretet?
A je shpërthyer prej pikës e je bërë njeri sërish nga e para?
Mos thuaj se ke dashuruar (dëgjon?),
se do të qesh me të madhe,
me sytë e mi të pikëlluar.
ObserverKult
Lexo edhe:
ERINA ÇOKU: PËR DASHURINË
