M.A.M.A, poezi nga Ervin Hatibi
Përherë kam besuar te mirësia e të panjohurve
Përherë ua kam besuar veten të panjohurve
Meqë kam veç një jetë, prandaj
Të besova gishtat e mi, Fredi, Lenci, gishtat e dorës
Kur digjje gjilpërën me çakmak, s’të pyeta për emrin
E s’më pyete, veç the: Pesëmbëdhjetë mijë lekë
Ty t’i besova gishtat e mi, Mandi, gjithsesi të dorës së majtë
Shkruaj MAMA, si të dish, një shkronjë në çdo gisht, vëlla, gdhend
Me shkrimin që kishe në klasë të parë
E t’u dridh dora, Genci, Gerti, te M-ja fillestare, asimetrike
Pantallona arlekini, Miró e Klee, qepur me lëkurën time
Përditë ua kam besuar veten anonimëve
Trupin tim elektrik, trupin tim nën makinë, një makinë rroje
Modifikuar në burgje si shtypshkronjë dore, gjarpër boje, s’më
lëshon prej goje
Tek kafshon me zukama emrin tënd MAMA, përgjakur
A-ja pastaj M-ja, ndërkaq pret të shpiket A-ja, sa të ndalojë ky
tren lodër, MAMA
Kështu më kishe lindur, me mirëbesim, pa më ditur më solle
Përherë i kam besuar mirësisë së të panjohurve.
ObserverKult
______________________________
Lexo edhe:
DRITËRO AGOLLI: PRES TË VIJË NJË NUSE…
Pres të vijë një nuse me taka të larta,
Me fustan të gjatë deri në tokë,
Me dy–tri unaza të arta,
Me kurorë të argjendtë në kokë;
Pres të vijë pa krushq e pa krushka,
Pa dasmorë e pa dhëndër,
Pa kalorës në kuaj, pa mushka;
Pres të vijë e bardhë si ëndërr;
Pres të vijë e të thotë duke hyrë në derë,
Duke ngritur pakëz fustanin e gjatë:
“Erdha, dasmën e lashë me dhëndrin e mjerë,
Me nënë e shkretë e tim atë;
Erdha ta përcjellim bashkë mbrëmjen e trishtë
Pranë tryezës me vjersha e jo në shtratin e natës së parë…
Të pëlqejnë unazat e gishtrinjve të brishtë,
Të pëlqejnë takat e larta e fustani i bardhë?”
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
