Ndriçonte lart një dritë dhe poshtë në tatëpjetën e malit, në gjysmerrësirën që përhapte shkëlqimi i dëborës, dy njerëz po ngjiteshin. Gjëmonte rreth e qark një shtrëngatë e frikshme dhe orteqet binin me një madhështi të thellë në honet e errëta. Të dy njerëzit ngjiteshin gjithnjë. Njeri ishte i ri dhe mund të ngjitej më shpejt, por detyrohej të priste tjetrin, që ishte plak dhe ngjitej me hap të pasigurt, duke mbajtur në dorë dhe një shkop të fortë.
Pas pak plaku i lidhur ra përtokë, ngaqë nuk mund të shkonte më përpara.
-Biri im, këmbët m’u prenë…Nuk mundem më.
-Kurajë, baba. Kur të arrijmë në manastir, do të çlodhesh.
Nuk do të të japë jetë ajo dritë atje lart, që premton çlodhje?
-Jam ngjitur shumë herë, biri im, po kjo ngjitje më duket se do të jetë e fundit. Ty të jep jetë e guxim rinia, por mua ma kanë ngrirë durimin ftohtësia e pleqësia. E megjithatë duhet të ngjitem atje lart.
-Po në ç’mënyrë?
-Të kujtohet kur ishe i vogël…? Unë të merrja në krahë gjersa ti arrite të qëndrosh me këmbët e tua. Merrmë dhe ti mua në supet e tu dhe me guxim më ngjit lart…
-Po rruga, baba, është e rrezikshme dhe s’ka çudi që të rrokullisemi të dy në ndonjë humnerë…e meqë duart do t’i kem të zëna, si do të mbahem? Po s’ka gjë, -tha dhe e mbërtheu me të dyja duart dhe e mori në krahë.
Ecte me hap të rëndë. Mbërritën në një monopat që gjendej në mes një humnere të thellë dhe një gremine të errët.
-Qëndro të zbres-tha babai, -sepse këtu vendi është i rrezikshëm!
-Jo, -tha i biri dhe vazhdoi rrugën.
Por pengohet në një gur dhe rrëzohet. Duart i lëshojnë të atin dhe ai rrëzohet poshtë në humnerë. I biri arrin të kapet pas një guri dhe të mbahet…Vendi ishte aq i rrezikshëm, saqë është mrekulli të kapet njeriu, qoftë dhe ditën, e të shpëtojë…
Mos e bëri me qëllim, apo prapë rrezikoi jetën e tij? Nuk e di, po djali, pa vënë re rënien e të atit, kërceu lart dhe nisi të ngjitej me vrap, sikur kërkonte të shpëtonte nga kuçedra që përpiu të atin. Madje, mund të them se ngjitej i gëzuar, sepse ishte i lehtësuar. Poshtë u dëgjua rrëkëllija e një kufome që copëtohej nëpër gurë dhe një zë që thërriste prej thellësie: “Të vdekurit në humnerë, të gjallët në jetë.”
*Titulli i origjinalit: “Në majëmalin e Shën Bernardit”
*Shkëputur nga “Vepra I” e Fan Nolit
Përktheu nga greqishtja: Spiro Xhai
Përgatiti: ObserverKult
Lexo edhe:
FAN NOLI DHE FRYMA E TIJ NË JETËN TONË
Nga Prof. dr. Begzad Baliu
Të nderuar drejtues dhe pjesëmarrës të këtij takimi!
Jemi takuar sot në këtë aktivitet për të shënuar një përvjetor të Degës së Federatës Vatra dhe për të kujtuar njërin prej apostujve të saj Fan Nolin!
Të ishe fanolist dje
Në këtë rast dua të them disa fjalë për frymën e Fan Nolit dje dhe për frymën e Fan Nolit sot.
Fan Noli është shkrimtari, intelektuali, krijuesi, përkthyesi, politikani e politologu, rreth të cilit shqiptarët janë bashkuar shumë herë, shumë kohë dhe shumë breza, sepse prej veprës së tij kemi pasur çka të vjelim e të bisedojmë për të kaluarën, të sotmen dhe të ardhmen e popullit shqiptarë.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
