SHIKIMI MBI SHKODËR
ME SYRIN E ROZAFËS
Sytë e mi nuk e shohin Shkodrën
Pa syrin e Rozafës nën gur
Që fryn e fryn Bunën e lotëve
Si të ngjitem gurëve të rrëshqitshëm
Latuar me atë lëng syri shekujve
Te rrënjët e Legjendës
Si ta zë Shkodrën me atë shikim të etur
Të atij syri që kullon dhembshuri
E nuk ka kush ia fshin qerpikun
Po dal me ty e dashur butësisht
Në majë të majës kështjellës së ashpër
Ta di më në fund çka është gruaja
Që ia ruan fytyrën qytetit
Vetëm syri yt ma kthen shikimin
Ta zë Shkodrën me zemër
Ku vesa e dashurisë njomë ndjenjat
Bregut të etjeve të Drinit
GURËZIMI I ROZAFËS
Mjeshtër dhe vrasës njëkohësisht
Iu sulën atij trupi me butësi gruaje
E futën mes gurëve egërsisht
Për ta gurëzuar atë qenie të brishtë
Mjeshtër dhe vrasës njëkohësisht
E falën vetëm atë sy gruaje çuditërisht
Të qajë për fatin cung të jetimit
E ta ulë Shkodrën deri në asht
Me vajtimet e shirave të vjeshtës
Mjeshtër dhe vrasës njëkohësisht
Tretën nën dhé a ikën qiellit si pluhur
Pa emër pa varr pa histori
Vetëm emri Rozafë u ngjit mbi kështjellë
E valon mbi të gjithë flamujtë
Në të gjithë qiejtë mbi kurrize malesh
Pas dashurisë së flijuar nga duar të egra
BREDHJET E JETIMIT
Nëpër rrugët e Shkodrës bredh pa fund
Jetimi i vetmuar me sy të përvajshëm
Duke kërkuar deri në breg varri
Hijen e Nanës që e tresin mëngjeset
Malli i tij varet si balonë e fryrë
Në retë e mbushura qumësht të ngrirë
Si malli pëlcitës i Filip Shirokës
Ai bredh e bredh pas hijes së Nanës
Pas asaj hijeje që përpihet nga hijet e maleve
Pas asaj hijeje që e fshehin avujt e lumenjve
Ku takohen në atë cep të Shkodrës
Nëpër rrugët e Shkodrës bredh jetimi
I vetmuar i humbur derisa pret mbi kokë
T’i bie përkëdhelja e dorës së Nanës
Ajo dorë e mbetur përjetësisht e ngrirë
Që ia fryn atij detin e mungesës
