Nga Fatos Kongoli
Mos u lodh të gjesh se ku jam, tha Dori. Dihet jam në botën tjetër. Të gjithë kemi vajtur në botën tjetër.
Trupi m’u përqeth. Ndjeva derën që kërciti dhe kokën e nënës që u shfaq aty. Eja, i thashë, po të kesh ndopak raki, ma sill. Ajo bëri siç i thashë, madje më tepër. Bashkë me rakinë, më solli një kafe. Ajo më pyeti në doja gjë tjetër, por unë iu përgjigja se s’doja asgjë. Nëna po rrinte te dera dhe nuk m’i shqiste sytë. I thashë të ulej në karrige dhe ajo u ul, me duart të kryqëzuara në pëqi. Qyteza u boshatis, mërmëriti, të gjithë ikën. Unë po rrufisja kafenë me shpresë që , pas gotës së rakisë, do të më zbutej sadopak dhimbja e tmerrshme e kokës. Ajo kujtoi se unë s’dëgjova gjë dhe përsëriti. Ikën të gjithë, djemtë, vajzat, burrat, ikën dhe fëmijët.
Ngrita kokën. Sytë e nënës nuk më lëshonin. Unë e di se edhe ti deshe të ikje, më thoshin sytë e saj. Bëre mirë që s’ike.
Bëre mirë…mirë! Nuk e durova gjatë atë vështrim. Ç’janë ata që kanë ikur, e pyeta, s’di gjë. I di ti, i di, ma ktheu nëna. Ata ikën të gjithë. Dhe unë mendova se anija i kishte marrë me vete të gjithë. Dorin me gruan e dytë e fëmijët, Fagun me katërmbëdhjetë vjetët e burgut, pothuajse të gjithë ish-djemtë e klanit. Pa dyshim, dhe Sonja ka ikur, mendova, ka ikur me djalin burrë . Vetëm unë mbeta, vetëm unë. Po përse?
Dola. Qielli qe i vrenjtur. Qyteza vazhdonte të përhumbej në përgjumjen e saj. Udha e varrezave ishte e shkretë. Tek ecja në atë shkreti, mendova se, sigurisht, kishte edhe të tjerë përveç meje që ose s’kishin dashur, ose s’kishin mundur të iknin. Unë s’i lija dot, të kallur në varrin e ftohtë, të braktisur, të harruar. As Ladin, as Vilmën. Unë s’mund të ikja kurse ata të rrinin. Kështu duhet të jetë, mendova. Urina në zverg e djalit të vogël të Dorit çastin e fundit, s’ka lidhje me zbritjen time nga anija e ikanakëve. Edhe sikur djali i vogël i Dorit të mos më kishte urinuar, unë do të zbrisja.
Varret qenë të mbuluara nga bryma. Unë s’e dija nga binte varri i Vilmës, m’u desh një kohë e gjatë ta gjeja. Më drejtuan sytë e saj mbi mermer: një fotografi ku ajo dukej e gjallë, me ujëvarën e flokëve derdhur mbi supe. Erdha, mërmërita duke u përkulur mbi varr. Më në fund erdha. Dheu qe i ftohtë. Me gishtërinjtë e ngrirë rrëmiha pak dhe. Në sytë e Vilmës pashë Ladin. Siç kisha parë Vilmën në sytë e Ladit. Ata ikën, u thashë, unë mbeta. Përjetësisht me ju.
Atë çast ndjeva hapa dhe m’u bë se dikush po më rrinte mbi kokë. Maja e një shufre hekuri ngulur pranë meje më tregoi cili ishte. Nuk lëviza, vazhdova të qëndroja i përkulur mbi varr. Jepi, marrok, thashë, më dërgo edhe mua në botën tjetër. Jo për atje ku vajtën ikanakët. Edhe ajo botë tjetër është, por unë s’desha të shkoja atje. E ke në dorë të më dërgosh në atë botë ku ndodhet jot bijë. Jepi, marrok, jepi…
Maja e shufrës së hekurt qëndronte e ngulur pranë meje.
Atëherë ngrita kokën. Xhoda i Marrë më përpiu me sytë e skuqur gjak. Pastaj më ktheu krahët dhe, me hap të ngadaltë, u drejtua për nga hyrja e varrezave. Nuk e di në pashë lot në sytë e tij apo pikëla vese. Marrok, desha t’i thirrja, e kishe në dorë të më çoje në botën tjetër. Por qenka e thënë t’i shtyjmë ditët abshkë, si mallkim i njëri-tjetrit, derisa të mos jemi më as unë, i humburi, as ti, i çmenduri. As Sytë e Bardhë.
*Fragment i shkëputur nga libri i Fatos Kongoli: I humburi
Përgatiti: ObserverKult
———————–
Lexo edhe:
PESË PIKTURAT MË TË SHTRENJTA NË BOTË, KUSHTOJNË “VEÇ” QINDRA MILIONË EURO
