Nga Federico Fellini
S’kam shumë për të thënë.
Besoj se kam mësuar shumë pak gjatë gjithë këtyre viteve: kam mësuar se ka shumë gjëra të pamatura të cilat mund t’i bësh. Dhe mes atyre milionave gjërave, njëra që është edhe më e pamatur se të tjerat. Dhe zakonisht bën këtë.
Mësova se bluja dhe e zeza së bashku janë një grusht në sy. Mësova se disa aroma të mbeten në kujtesë dhe, kur i nuhat përsëri, është sikur gjithë ato vite të mos kishin kaluar kurrë.
Mësova se e shtuna është më e mirë se e diela.
Kuptova se që të gjithë kanë diçka për të thënë, por gjithashtu kuptova se urrejtja për disa njerëz të ndihmon të jetosh më mirë.
Mësova se ka disa mëngjese në të cilët do të ishe i gatshëm të hiqje dorë nga njëri krah për të fjetur pesë minuta më shumë.
Kam vënë re se disa qytete janë në gjendje të të bëjnë të harrosh edhe emrin tënd.
Mësova se ka njerëz që janë aq mahnitës estetikisht, saqë lëshojnë dritën e vet, madje. Duken, nuk e di… fosforeshentë!
Kuptova se nuk ka nevojë të shqetësohesh nëse në moshën 40-vjeçare nuk di çfarë të bësh me jetën tënde, në qoftëse ende ke një dëshirë të madhe për të luajtur. Ndoshta je i vetmi që ke kuptuar diçka.
Mësova se nëse një fjalë e përsërit shumë herë, ajo, papritur, e humbet kuptimin.
Mësova se ndonjëherë dëshiron aq shumë të bësh dashuri me një njeri të caktuar, sa t’ia kërkosh këtë gjë edhe në gjunjë.
Mësova se një cigare, veçanërisht nëse je përtokë, mund të të shpëtojë edhe jetën.
Zbulova se ka njerëz që të çajnë bythën aq shumë, saqë do të simbolizonin një stoli vërtetë të veçantë për bolet.
Mësova se nuk ka asgjë më dehëse sesa të jesh kokëfortë për zgjedhjen tënde. Dhe pastaj të gabosh.
Kam mësuar se rehatia e miqve ndonjëherë mund të jetë mizore.
Mësova se zëri i Frank Sinatrës është njëra nga arsyet për të qenë në këtë botë. Dhe Heineken është tjetra.
Mësova se hedhja e kripës bëhet para se uji të fillojë të vlojë.
Kuptova që disa rregulla janë bërë për t’i shkelur.
Kuptova se nuk ka asgjë më zbavitëse sesa t’i japësh të drejtë një torrollaku. Dhe brenda teje të qeshësh.
Kam zbuluar se me kalimin e viteve mëson t’i duash gabimet dhe pendimet e tua si fëmijët.
Mësova se malli ka shijen e çokollatës së nxehtë.
Mësova se filmat e Ingmar Bergman nuk janë thjesht kryevepra: ata janë mësime jete.
Kuptova se asgjë nuk është më e bukur sesa të zgjohesh natën, ndërsa të gjithë të tjerët flenë, dhe të endesh i vetëm si një qen mes plehrave, duke kërkuar ndonjë ndjesi të kënaqshme.
Mësova se nëse të kërkojnë të bësh pesë gjëra dhe në çastin e fundit shtojnë dy, në mënyrë të pashmangshme harron tre të parat.
Mësova se disa njerëz e kanë kokën veç për të ndarë veshët.
Mësova se këmisha jote e parapëlqyer e tërheq salcën drejt saj në mënyrë vdekjeprurëse.
Mësova se nuk ka gjë më të bukur sesa të zgjohesh një mëngjes pa e ditur sa është ora, pa e njohur dhomën dhe mbi të gjitha pa kujtuar se si ke arritur aty.
Por, mbi të gjitha, mësova se ditët vërtet të rëndësishme në jetën e një njeriu janë pesë ose gjashtë gjithsej.
Gjithë të tjerat thjesht bëjnë vëllim.
Kështu që, pas gjashtëdhjetë vjetësh, nuk do ta mbash mend ditën kur u diplomove, apo ditën kur fitove një Oskar.
Do të kujtosh atë mbrëmje kur ti dhe miqtë e tu, ata të vërtetët, tymosët nga 10 cigare secili dhe, tërësisht të dehur, këndonit në rrugë me zërat në kupë të qiellit, të qullur deri në palcë nga shiu.
Këto janë çastet kur jeta vërtet regëtin më fort.
*Titulli i origjinalit: “Çastet e vërteta në jetë”
Ujdisi në shqip: Rielna Paja
ObserverKult
Lexo edhe:
DRITËRO AGOLLI: NUSJA NGA KOSOVA
Nusja nga Kosova, poezi nga Dritëro Agolli
Kam dashur t’i gjeja dhe nipit tim të vogël një nuse
Andej nga Kosova në fshatrat e thella,
Po kjo ka qenë një ëndërr pas zjarrit me flakë të kuqe
Si valë e flamurit tek shpella.
Ka qenë vërtet një ëndërr në viset e mia me gurra,
Ku Rrjedhin ujrat, por unë etjen e verës zor se e shuaj.
Kam dashur nusen e nipit të mos e marr me vetura,
po veç si qëmoti me kuaj.
Një muaj të tërë le të zgjaste udhëtimi me kalë,
Me pluhur mbi velo të vinte nusja e nipit tek unë,
me dorën time t’ia shkundja duvakun palë mbi palë
Atje tek oxhaku, ku kafja në xhezve bën shkumbë.
Dhe s’kishte gjë, le të binte pluhur i udhës së largët
Në vatrën time të vjetër sa përralla,
Po kjo nuk ndodhi mes botës së ligë e të varfër,
Ku rron ky fisi i ynë i ndarë në dysh plot andrralla,
Poezinëe plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
