(Fragment nga romani “Ura mbi Ibër”)
Vjeshtë, 2023
Aty – këtu shkel mbi ndonjë gjeth të rrallë dhe kryeneç, para se të mbërrij të ura e Ibrit. Era e ftoftë e jugut do të sillte sqotë me flluska bore. Mosmarrëveshje stinësh, që ngjanin si në mosmarrëveshjet e njerëzve.
Sakaq, po atë gjeth, vjen një erë nga veriu dhe ma hedh te këpucët e mia, ku majat e tyre prekun baltën e strukur në qoshet e trotuarit. Aty ku pastruesit, ndoshta mund të mos ketë qenë të kujdeshëm gjatë përdorimit të fshesës.
Dhe një shi i shpeshtë vjeshtor do t’i lagte dhe squllte si me inat, që pas pushimit të të reshurave, ato të bashkoheshin në copëza dheu-balte. Kujtova sërish Dhemetrën, e cila e zënë në luftë me perënditë e tjera grabitçare, është ngjitur lart mbi Kalanë e Zveçanit.
Ndoshta takim perëndish në Olimp. Kush do ta përkrah Dhemetrën? A do të mbetet e vetmuar, a ka rrezik ta përzënë dhe, me lot në sy, të zbresë te këmbët e urës e, në vesh t’i pëshpërisë lumit Ibër:
-Dëgjo lumë? Perënditë duan të të ndajnë. Unë nuk u dorëzova, por më përzunë nga Olimpi. Nuk dita çfarë të bëj, prandaj erdha ta qaj hallin me ty?
-Fol, o lumë një fjalë?
-Mirë, po flasë, por shkurt, sepse po më ikën koha, po më prishet rrjedha ime.
-Dëgjo, Dhemetra, mos u dorëzo. Lumi do të rrjedhë siç ka rrjedhur gjithnjë në shtratin e vetë. Lumi nuk pranon ndarje, sepse nga hidhërimi kthehet në përmbytje. Lumi është një. Shko, tani dhe tregoju perëndive, çfarë të thashë, Dhemetra!
-Po, lumë, nëse perënditë nuk më dëgjojnë? – iu drejtua Dhemetra.
-Nuk kam asgjë për të thënë më shumë, perënditë e kuptojnë gjuhën time të vjetër.
Ecë mbi urë dhe hedh këmbën e djathtë, them me vete: Urë, qofsh e bekuar! Ushtima e ujit më merr me vete, më shpërqëndron nga “Austerlitzi” francez, e ngrehur mbi një copë tokë të vjetër. Konstruksioni fizik me dy harqet e dizajnuara, si krah të thyer të një pëllumbi, i cili merr hov të ngrehet në fluturim, por nga poshtë, mbahet peng i një peshe tepër të rëndë.
Është dora e zgjatur e Knjaz Llazarit, në veri, që dëshiron t’ia tregojë drejtimin, si dhe nga të fluturohet. Është Isa Boletini me koburen në brez, i cili e pret me padurim, atë fluturim, kaq të vonuar drejt një qielli pa kufi. Aty, diku, ku ka zbritur ndonjë muzë nga qielli i ndarë, qanë nëpërmes reve të dendura gri, kërkon me ngulm t’i thur ca vargje. Ato padashje më shkrepin në kokë:
Ky mot me sqotë te Ura e Ibrit
Ma kujtoi Hogarin, gjeneral,
I bezdisur për fatin e librit
Unë për qytetin ndjeva mall.
Më duhej ta mbyllja këtë vjershë, por muza kërkon të shkojë tutje:
Thënia e pashkruar e Hogarit
Seç më ktheu në të largëtin vit,
Te urdhëri mbi urën e Ibrit:
C’est la limite, c’et la limite…!
Dhjetor, 2023
ObserverKult
Lexo edhe:
