Tregimi i shkurtër “Ura” (gjermanisht: “Die Brücke”) i Franz Kafkës u botua pas vdekjes së autorit në Beim Bau der Chinesischen Mauer (Berlin, 1931).
Ura, në vetëm tri paragrafe ngre aq shumë pyetje ekzistenciale në aq pak tekst, duke eksploruar kuptime të mundshme e të pashmangshme me vëmendje të veçantë ndaj absurditetit dhe funksioneve të tij.
ObserverKult ua sjell në tri variante përkthimi, nga Ardian Klosi, Meri Lika dhe Gjergj Vlashi.
Përkthyer nga Ardian Klosi
Isha i ngurë dhe i akullt, isha një urë, qëndroja përmbi një humnerë, më këtë anë kisha ngulur majat e gishtërinjve të këmbës, në anën tjetër duart dhe kisha kafshuar në argjilën që thërmohej. Kindat e xhaketës më flatronin anëve. Poshtë në thellësi zhurmëronte përroi i akullt i troftave. Asnjë turist nuk kuturiste në ato lartësi rrugë pa rrugë; ura ende nuk ishte shënuar nëpër harta.
Ashtu po qëndroja dhe prisja; më duhej të prisja; asnjë urë që është ngritur dikur nuk mund të pushojë së qeni urë pa u rrëzuar. Dikur aty nga mbrëmja , ishte e para apo e njëmijta nuk di ta them, mendimet më vinin të pështjelluara dhe gjithmonë rreth e rrotull – aty nga mbrëmja në verë ndërkohë që përroi shushurinte errtas, dëgjova hapat e një burri. Tek unë, tek unë. Nderu o urë vihu në pozicion, me trarët pa parmakë, mbaje atë që të është besuar, lëmoja pasigurinë e hapit, por nëse ai luhatet dil në pah dhe vërvite si një zot malesh tej në tokë.
Ai erdhi më goditi me majën e hekurt të bastunit, pastaj ngriti me të kindat e xhaketës dhe m`i ndreqi, majucën e bastunit ma shkoi mbi kaçubën e flokëve të mija dhe ma la një kohë të gjatë aty brenda ndoshta duke hedhur vështrimin përtej. Por pastaj- ndërkohë unë po ëndërroja pas tij për male e lugina – ai kërceu me të dyja këmbët në mes të trupit tim. Unë u drodha në një dhimbje të egër pa kuptuar asgjë. Kush ishte ai? Një fëmijë? Një gjimnazist? Një trim i çartur? Një vetëvrasës? Një joshës? Një Asgjësues? Dhe u ktheva për ta parë. Një urë që kthehet! Nuk isha rrotulluar ende, kur u rrëzova, u rrëzova dhe menjëherë u bëra copë copë duke u shpuar tej e tej nga gurët e mrehtë që gjithmonë më kishin kundruar në mënyrë aq paqësore përmbi ujët ë rrëmbyer.
Përkthyer nga Meri Lika
Unë isha i ngrirë dhe i ftohtë, isha i varur mbi një humnerë; isha një urë. Në njërin ekstrem ishin majat e këmbëve; në tjetrin, duart, të ngërthyera; në llucën e brishtë lidha dhëmbët, u sigurova. Krahët e xhaketës sime valëviteshin anash. Në thellësi zhurmonte përroi i akullt i troftave. Asnjë turist nuk dëgjohej deri në këto lartësi të pakalueshme, ura nuk ishte shfaqur akoma në asnjë hartë. Kështu unë rrija shtirë dhe prisja; duhet të prisja. Të gjitha urat që janë krijuar deri më sot, nuk mund të mos jenë më ura pa u shembur.
Një herë afër perëndimit, nuk e di në ishte i pari apo i njëmijti, mendimet e mia gjithmonë ishin konfuze, qarkullonin gjithmonë në të njëjtin vend; deri në atë perëndim vere; kur përroi mërmëriste i errët dhe dëgjova hapin e një njeriu. Tek unë, tek unë. Shtrihu urë, bëhu siç duhet, tra pa parmak, mbështet atë që të është besuar. Nivelo në mënyrë të pakapshme pasigurinë e hapit të tij; nëse lëkundet, jepi të njohur dhe, si një zot i malit, vendose në tokë.
Erdhi dhe më goditi me majën metalike të bastunit të tij, më pas ngriti me të krahët e xhaketës sime dhe i rregulloi mbi mua. Me majën e bastunit rrëmoi nëpër flokët e mi të ngatërruar dhe e mbajti një kohë të gjatë aty, ndërkohë që shikonte, ka të ngjarë, me sy të egër rrotull vetes. Ndodhi pikërisht atëherë, kur unë ëndërroja duke e ndjekur atë mbi male dhe lugina, që ai u hodh, duke rënë me të dy këmbët në mes të trupit tim. U tendosa në mes të një dhimbjeje kafshërore, i paditur për atë që po ndodhte. Kush ishte? Një fëmijë? Një ëndërr? Një kusar rrugësh? Një vetëvrasës? Një tundues? Një shkatërrimtar? U ktheva që të mund ta shihja. Ura kthehet! Nuk kisha mbaruar së kthyeri, kur fillova të bie poshtë, po rrëzohesha dhe tashmë isha shqyer dhe këputur mbi guriçkat e mprehta që gjithmonë më kishin parë me shumë butësi nga uji i shpejtë.
Përkthyer nga Gjergj Vlashi
Isha i ngrirë dhe i ftohtë, qëndroja mbi një humnerë. Këndej kisha majat e këmbëve, andej kisha ngulur duart dhe mbahesha me ngulm te deltina e thërrmueshme. Nga një anë dhe nga tjetra rrihnin palat e xhaketës. Në fund oshëtinte përroi i cemtë i mbushur me trofta. Në ato lartësi të thikta nuk hipte asnjë turist, ura ende nuk ishte regjistruar në hartat gjeografike. Kështu unë qëndroja dhe prisja. Duhej të prisja.
Një urë pasi ndërtohet, nuk mund të mos jetë më urë derisa të rrëzohet.
Një herë në mbrëmje, – ishte mbrëmja e parë? E njëjta? Nuk e di, – mendimet ishin pështjelluar dhe më sillnin rrotull. Në mbrëmje, ishte verë, përroi oshëtinte i errët dhe unë dëgjova një hap njeriu. Hajt shpejt! Shtrihu urë, rri në pozicion tra pa parmak, mbaje atë që të është besuar. Niveloje hapin e tij të pasigurtë, por po u lëkund, shfaqe veten dhe, ashtu si një hyjni mali, flake për tokë.
Ai erdhi, më rrahu me majthin e hekurt të shkopit, me të ngriti anët e xhaketës dhe m’i rregulloi në trup. E futi majën në flokët e mi për një kohë të gjatë, me sa duket, duke vështruar përreth me ankth. Po pastaj – në ëndërr po e ndiqja nëpër male e lugina – m’u hodh në mes të trupit me këmbët e bashkuara. U drodh a nga dhimbja shqyese, pa menduar gjë tjetër. Kush ishte? Një fëmijë? Një ëndërr? Një kusar? Një njeri që donte të vriste veten? Një tundues? Një shkatërrimtar? U ktheva ta shikoj. Mirëpo a kthehet një urë? Ende s’isha rrotulluar mirë dhe ndjeva se po rrëzohesha e vrarë dhe e shqyer nga gurët e mprehtë, të cilët gjithmonë më kishin vështruar qetësisht nga fundi i ujit të vrullshëm.
ObserverKult
Lexo edhe:
