Bie dëborë. Rënkojnë
Qerret e lodhura si një kor tragjedish antike
Në udhën e vjetër të fshatit.
Dhe mua m’u kujtua pabesia jote.
Sigurisht, dëborën e ka shpikur një hyjni e pabesë.
Mëpastaj, zoti i tradhëtuar vështronte
Fushën e mbuluar me qefin
Si për një të vdekur madhështor.
Ah, si të shkoi ndërmend pabesia,
Si të shkoi ndërmend dëbora!
Më deshe shumë.
Po erdhi një ditë që ti shpike dëborën…
Tani rri dhe vërej fushën ku vdes madhërisht dashuria.
