Poezi nga Gerhard Pregapuca
-Të ndahemi, mendoj!
-Ashtu them, dhe unë.
-Të largohem e diku të shkoj!
-Kam nevojë për net’ pa gjumë.
-As muzë nuk isha, e u bëra dot!
E dot, as më i vogli për ty frymëzim.
-Është e vërtetë, ti nuk më frymëzon.
Frymën ma ndal deri në dëshpërim.
-Atëherë, them dhe ca të rri.
-Mendoj, veprim i menduar mirë.
-Të lëviz nëpër shtëpi…
-Pa ty gjithçka duket e ngrirë.
-Valixhet, nuk po i rëndoj
me plaçka e më the e të thashë.
-E drejtë, zhvishu më mirë e më kthe
ngadal të gjitha puthjet që të dhashë.
ObserverKult
Lexo edhe:
GERHARD PREGAPUCA: E MALLKUMJA PREJ BUKURISË, IZABEL!
Izabel’!
E mallkumja prej bukuris’ s’vet Izabel.
Me gjinjtë kryeneç, belin e hollë
e vithet përpjetë,
se…. kaq t’duken. E mallkumja Izabel’!
M’fal!
Nuk u prezantum…
Jam ai djali me shpatull të ramê,
që ecte pak çalë.
E nga e ecuna pak çalë,
pati fatin e trishtë me u përplas’ n’shpatull me ty,
E për fatin e trishtë t’shoh përtej gjoksit
tand t’ngritun e kryeneç e të nigjoj zanin,
kur përsipër more “fajin” tem për mëshirë.
Eh… Izabel!
Mëshirë…
Ma shumë se dhimbjen e shtrembnimit tem
sot myt dhimbja për ty.
Dhimbja, që edhe ti si unë s’ke me mujt me e ndî
se kush të dashuron prej’njimend Izabel!
Dhimbja që kur të pysesh at’ djalë se,
“çfarë ngjyrë i ke sytë”,
padashje ka me t’u përgjigj për numrin e gjoksit,
ose “sa të ngrituna i ke vithet”.
E ti… ti do të qeshesh prej ktij komplimenti
e ke me e harru edhe vet’ ngjyrën e syve…
deri në darkë Izabel,
kur kryt’ ta kesh vu në jastëk e të kjash.
Të lotosh për ngjyrën e syve të tu…
E mallkumja prej bukurisë, Izabel!
Çfarë ngjyre i ke sytë?
Si të qujnë?
